"Ιωάννα"

Κοίταξε την οθόνη του κινητού και χαμογέλασε. "Ιωάννα" μουρμούρισε διαβάζοντας το όνομα που έγραφε με κεφαλαία γράμματα η οθόνη καθώς αναβόσβηνε.

"Ιωάννα", ξαναμουρμούρισε.

Πόσο καιρό είχε να εμφανιστεί στην οθόνη του κινητού του γυναικείο όνομα! Και πόσο ωραίο όνομα ήταν το "Ιωάννα"! Θυμήθηκε τους ατέλειωτους μήνες μοναξιάς, τότε που αναζητούσε ένα απαλό χάδι, μία μαλακή φωνή, ένα γυναικείο όνομα για να εμφανιστεί στην οθόνη του κινητού του 11 η ώρα το βράδυ...

Τόσος καιρός, τόσες κρύες νύχτες, τόσες φορές έπεσε στο κρεβάτι μόνος χωρίς μια γυναικεία φωνή να του πει καληνύχτα. Αλλά όχι τώρα, όχι τώρα, τώρα τον έπαιρνε η Ιωάννα, τώρα δεν θα ήταν ποτέ πια μόνος, ποτέ πια χωρίς χάδι, ποτέ πια χωρίς καληνύχτα. Όχι, δεν θα το άφηνε να συμβεί ποτέ ξανά.

Το γεγονός ότι το τηλέφωνο του χτυπούσε ακόμη και ότι αν συνέχιζε να μην το σηκώνει θα έκλεινε , διέκοψε απότομα τη σκέψη του. Κοίταξε την οθόνη του κινητού του αγχωμένος. Ευτυχώς αναβόσβηνε ακόμη.

Με μια γρήγορη κίνηση πάτησε το κουμπί για να το σηκώσει.


Ύστερα πήρε το άλλο του κινητό, εκείνο που είχε καταχωρήσει ως "Ιωάννα" και είπε με απαλή, λεπτή, φωνή: "Έλα μωρό μου, τι κάνεις;"