Ο Ταχυδακτυλουργός

Δυνατό χειροκρότημα κατέκλυσε την αίθουσα καθώς η αυλαία άνοιξε.

Ο φανταχτερά ντυμένος ταχυδακτυλουργός πλησίασε προς την άκρη της σκηνής, και έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

Ύστερα, σηκώθηκε όρθιος. Το βλέμμα του "έψαξε το κοινό" και παρατήρησε προσεκτικά, έναν  - έναν, τους θεατές του.

Τέντωσε το χέρι του και έδειξε κάποιον από αυτούς - μια κοπέλα. Πάντα ήταν μια κοπέλα.
 Της έκανε νόημα να ανέβει στη σκηνή. Η επιλογή του έμοιαζε τυχαία, μα δεν ήταν. Ποτέ δεν ήταν.

Μόλις εκείνη έφτασε στη σκηνή στο πλάι του, της υπέδειξε προσεκτικά, εξηγώντας σε αυτή και στο κοινό παράλληλα τί έπρεπε να κάνει.

Εκείνος θα έμπαινε λέει σε ένα κουτί με δεμένα χέρια, και το κουτί θα ασφαλιζόταν με αποτέλεσμα εκείνος να μην μπορεί καν να κινηθεί. 

Ύστερα εκείνη, λέει, θα έπαιρνε ένα πριόνι που βρισκόταν δίπλα από το κουτί και θα έκοβε το κουτί πέρα ως πέρα στο σημείο της καρδιάς.

Ο ταχυδακτυλουργός ισχυρίστηκε στο κοινό ότι θα έβγαινε από αυτή τη δοκιμασία ζωντανός.

Χωρίς να χάνει χρόνο, έβαλε τις χειροπέδες και μπήκε στο κουτί. Μετά από υποδείξεις του η κοπέλα το έκλεισε και πήρε το πριόνι που βρισκόταν δίπλα. Με ένα νεύμα, της είπε να αρχίσει να κόβει το κουτί στο σημείο που ήταν σημειωμένο. Στο σημείο της καρδιάς.

Αυτή δίστασε για λίγο, μα γρήγορα υπάκουσε. Μουσική κατάλληλη για την περίσταση άρχισε να παίζει, ενώ εκείνη έκοβε πιο επίμονα, πιο αποφασισμένα.
Το κοινό είχε παγώσει, ενώ επιφωνήματα αγωνίας ακουγόντουσαν που και πού.

Λίγα λεπτά μετά, η κοπέλα είχε κόψει το κουτί και έκανε ένα βήμα πίσω να κοιτάξει το έργο της. Ο ταχυδακτυλουργός ήταν ακίνητος, εγκλωβισμένος μέσα στο κουτί, σχεδόν νεκρός. Σιωπή είχε κατακλύσει την αίθουσα.
 Εκείνη τα 'χασε. Το πριόνι της έπεσε από τα χέρια και έκανε τρομαγμένη δύο - τρία άτσαλα βήματα προς τα πίσω.

Ξαφνικά ο ταχυδακτυλουργός κινήθηκε. Άνοιξε τα μάτια του και ένα πλατύ χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του. Εκείνη έτρεξε αμέσως κοντά του, και άνοιξε το κουτί. 

Ο ταχυδακτυλουργός βγήκε από εκεί. Το πλουμιστό κουστούμι του δεν είχε την παραμικρή γρατζουνιά.  Πλησίασε την άκρη της σκηνής χαμογελώντας και έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

Ακόμη πιο δυνατό χειροκρότημα κατέκλυσε την αίθουσα και η αυλαία έκλεισε, σηματοδοτώντας το τέλος της παράστασης.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο ταχυδακτυλουργός βρισκόταν μόνος του, καθισμένος στο κρεβάτι του καμαρινιού του. Με αργές κινήσεις  έβγαλε το σακάκι και το γιλέκο του, αποκαλύπτοντας το λευκό του πουκάμισο που πλέον  ήταν γεμάτο αίματα. Άρχισε να το ξεκουμπώνει αργά και μετά και το τελευταίο κουμπί το έβγαλε και το πέταξε στο πάτωμα.

Το δάκτυλό του ψηλάφισε το σημείο του στέρνου του στο οποίο βρισκόταν η καρδιά και τα ράματα τα οποία οριοθετούσαν την περιοχή γύρω της. Αφού πήρε ένα ψαλίδι που βρισκόταν κοντά του, άρχισε να τα κόβει ένα ένα. Μορφασμοί και πνιχτές κραυγές φανέρωναν τον πόνο που λίγο πριν είχε κρύψει. 

Κραυγές που έγιναν ακόμη δυνατότερες, όταν, αφού "άνοιξε" το αντίστοιχο σημείο έβγαλε έξω την καρδιά του. 

Ο ταχυδακτυλουργός κράτησε  και περιεργάστηκε την καρδιά του για λίγη ώρα. Κοίταξε τα δεκάδες ράματα, ένιωσε τις εκατοντάδες γρατζουνιές που την είχαν σημαδέψει σε όλες εκείνες τις παραστάσεις.

Δεν άργησε να βρει την πληγή της αποψινής παράστασης - ήταν τόσο φρέσκια που ακόμη ξερνούσε αίμα. Πήρε  βελόνα και κλωστή από το κομοδίνο και με αργές κινήσεις, δαγκώνοντας τα χείλη του για να μην ουρλιάξει από τον πόνο έραψε προσεκτικά το πληγωμένο σημείο.

Ύστερα τοποθέτησε την καρδιά στη θέση της και έραψε πάλι, ένας προς ένα, τα ράματα του σημείου που είχε "ανοίξει". Έβαλε και πάλι τα ρούχα του, επιλέγοντας αυτή τη φορά ένα καθαρό πουκάμισο. Με αργές κινήσεις σηκώθηκε από το  κρεβάτι του. Πλησίασε το καθρέφτη του καμαρινιού του και κοντοστάθηκε.

Ο ταχυδακτυλουργός κοίταξε το είδωλό του στο καθρέφτη για λίγη ώρα. Ύστερα, χαμογέλασε πλατιά και έκανε μια βαθιά υπόκλιση, ακριβώς όπως μετά από κάθε μεγάλο του κόλπο.

Η διαφορά ήταν ανύπαρκτη.

Ακριβώς όπως μετά από κάθε μεγάλο του κόλπο.