Νύχτα στην Εθνική Οδό

Ταμπέλες. Πολλές Ταμπέλες. Χρώματα. Πολλά χρώματα. Η πανδαισία του αταίριαστου. Το αμάξι επιταχύνει και τα χρώματα μεταμορφώνονται σε έναν αταίριαστο πίνακα, μια συνεχόμενη πολύχρωμη φωτεινή γραμμή που απλώνεται όσο φτάνει το μάτι. Δεν υπάρχει αμάξι. Μερικές φορές μου αρέσει να φαντάζομαι πράγματα. Σαν ταινία. Έχει πλάκα. Η ζωή όμως δεν είναι ταινία. Μοιάζει με ταινία, αλλά δεν είναι. Είναι πολύ πιο συνηθισμένη. Και μερικές φορές, δεν είσαι καν πρωταγωνιστής. Είσαι απλός κομπάρσος. Ή ούτε καν κομπάρσος. Θεατής. Απλός θεατής. Η ζωή εξελίσσεται μπροστά σου και εσύ την παρακολουθείς από μια παράμερη γωνιά. Για τη ζωή αποφασίζουν κάποιοι. Κάποιοι. Όχι όλοι. Και οι υπόλοιποι; Παρατηρούν.

Κι άλλες ταμπέλες. Κι άλλα χρώματα. Μοιρολάτρης; Όχι, δεν είμαι μοιρολάτρης. Βασικά η ζωή είναι αυτό που προκαλούν οι άνθρωποι που αντιδρούν στις διαταγές αυτών που αποφασίζουν για τη ζωή. Ωραίο αυτό. Μου άρεσε. Δεν είναι καλό να είσαι μοιρολάτρης. Ούτε ονειροπόλος. Είναι καλό να είσαι κάτι ανάμεσα. Η μετριότητα. Ο μέσος άνθρωπος. Ένα βυζί και ένα αρχίδι. Καλύτερο από τα άκρα. Ναι. Πολύ καλύτερο.

 Ταμπέλες. Χρώματα. Διαφημίσεις. "Πάρε κείνο, πάρε τ' άλλο, πάρε και αυτό, όλα σε Ε-ΞΕΥ-ΤΕ-ΛΙ-ΣΤΙ-ΚΕΣ τιμές". Τα όνειρα. Τα όνειρα δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε. Τα όνειρα δεν είναι ωραία. Θέλω να πω, δεν είναι καλό να κάνεις όνειρα. Τα όνειρα μπορεί να είναι καλά ή και καλά. Άμα είναι κακά, είναι κακά. Προφανές. Αν είναι καλά, αν δηλαδή κάνεις καλά όνειρα, και αυτά δεν πραγματοποιηθούν, απογοητεύεσαι. Πολύ. Αν από την άλλη, αν τα όνειρά σου γίνουν αληθινά, τότε τι; Τίποτα. Απλώς σου φαίνεται φυσιολογικό. Γιατί το περίμενες. Το ονειρευόσουν. Δεν είναι καλό να κάνεις όνειρα. Στην χειρότερη, αισθάνεσαι σκατά. Στην καλύτερη, αδιάφορα. Πρέπει να ζεις το αυθόρμητο. Να εντυπωσιάζεσαι. Να γίνεται κάτι καλό, χωρίς να το επιδιώκεις. Τότε είναι που ζεις κάτι, που σου μοιάζει με ευτυχία. Γιατί ευτυχία δεν υπάρχει. Ένα όνειρο είναι. Ένα όνειρο έτοιμο. Προκάτ.

Μεγάλες ταμπέλες. Φωτεινές. Φώτα παντού. Πολύχρωμα φώτα. Ακόμα πιο μεγάλες ταμπέλες. Λας Βέγκας. Χονγκ Κονγκ. Αθήνα. "Ωραίο, μεγάλο, δυνατό". "Εύστοχο, πετυχημένο, πρακτικό".  "Τώρα προσεχώς και στην πόλη σας". Ο κόσμος γεμίζει φώτα και διαφημίσεις. "Ε-ΞΕΥ-ΤΕ-ΛΙ-ΣΤΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ Ε-ΞΕΥ-ΤΕ-ΛΙ-ΣΤΙ-ΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ". Η διαφήμιση. Η διαφήμιση είναι η απόδειξη του ότι κάποιος είναι, ότι οι υπόλοιποι πιστεύουν ότι είναι. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κάτι είναι καλό επειδή τους το είπαν. Δεν φταίνε οι άνθρωποι όμως. Τους το πλασσάρουν έτσι. Μετά πλασσάρονται σαν κάτι καλό και οι ίδιοι. Πλασσάρονται για να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους. Η υποκρισία. Της υποκρισίας. Ω υποκρισία.

 Χρώματα. Διαφημίσεις. Ταμπέλες. Φτηνά τσιγάρα. Φτηνά αμάξια. Φτηνές γυναίκες. Φτηνή διασκέδαση. Φτηνή ζωή.
Πολλοί είναι μισάνθρωποι. Είναι μόδα να είσαι μισάνθρωπος. Μισάνθρωπος και ελιτιστής. Να βρίζεις τους άλλους. Να το παίζεις ανώτερος. Να λες "σκατά σε όλους σας, σκατά στο σύστημα, σκατά και στη ζωή". Φαίνεσαι διαφορετικός. Επαναστάτης. Όμως δεν είσαι. Είσαι μοιρολάτρης. "Η ζωή είναι έτσι γιατί οι άνθρωποι είναι έτσι". Εγώ; Εγώ όχι. Εγώ βρίζω μόνο μερικούς.

Κι άλλα χρώματα. Κι άλλες ταμπέλες. Πολλά χρώματα. Μεγάλες ταμπέλες. Επιγραφές με νέον. Πιο μεγάλες ταμπέλες. Πιο πολλά χρώματα. Προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Να σου κλέψουν λίγες ματιές για ένα δευτερόλεπτο. Λίγες ματιές και λίγα ευρώ. Ευρώ το ευρώ, ο κόσμος γυρίζει. Βγάλε και συ μερικά να γυρίσεις μαζί του. Αυτοί που δεν έχουν, ας πέσουν κάτω. Στα αρχίδια μας. Υπογραφή: οι κάποιοι που αποφασίζουμε για τη ζωή σας.

Ο δρόμος απλώνεται μπροστά. Το αμάξι επιταχύνει. Ο δρόμος στρίβει. Ισιώνει. Ξαναστρίβει. Φαίνεται ατέλειωτος. Η ζωή. Η ζωή είναι σαν ένα αμάξι που επιταχύνει συνεχώς. Όταν ξεκινάει, πάει αργά, βλέπεις τα πάντα. Όλες τις λεπτομέρειες. Όλες τις πληροφορίες. Όλες τις επιγραφές νέον. Όσο επιταχύνει, μπορείς να δεις όλο και πιο λίγα. Πρέπει να έχεις συνεχώς τα μάτια σου στο δρόμο. Στο στόχο. Στο όνειρο. Δεν σε παίρνει να κοιτάς δεξιά και αριστερά. Είναι πολύ εύκολο να τρακάρεις. Και στο τέλος; Στο τέλος χάνεις τον έλεγχο του αμαξιού ούτως ή άλλως.

Τα φώτα της πόλης φαίνονται όλο και πιο έντονα. Λάμπουν όλο και περισσότερο. Πιο πολλά χρώματα. Πιο πολλές ταμπέλες. Πιο πολλές επιγραφές νέον. Πιο πολλές διαφημίσεις. Φτάνουμε. O τελευταίος σταθμός. Το τέλος. Ο θάνατος. Λένε ότι όταν πεθαίνεις η ζωή περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου. Αν αυτό συμβεί, θέλω στο τέλος, μετά τα credits, να υπάρχει αυτή η μικρή κρυφή σκηνή που υποδηλώνει ότι θα υπάρξει και sequel.