Πέναλντι
"...Είναι αστείο, αν το σκεφτείς. Και φαίνεται να ισχύει από πάντα. Όταν είσαι μικρός, οι περισσότεροι μεγάλοι, δηλαδή γονείς και λοιπά, πιστεύουν ότι θα γίνεις μεγάλος, δηλαδή τρανός. Το πιστεύουν και το θέλουν πολύ. Το επιθυμούν αφάνταστα. Κάθε μητέρα που σέβεται τον εαυτό της βλέπει στο παιδί της τον επόμενο πρωθυπουργό, ή τον ακριβοπληρωμένο γιατρό που το όνομά του θα μείνει ανεξίτηλο στους επιστημονικούς και μη κύκλους για την Χ μεγάλη του ανακάλυψη.
Είναι πολύ αστείο. Στην αρχή δεν τους παίρνεις στα σοβαρά, δεν σε νοιάζει βρε αδερφέ. Θες να παίζεις μπάλα και να κάνεις ποδήλατο. Όσο μεγαλώνεις, δηλαδή γερνάς, καταλαβαίνεις κιόλας ότι αυτό που σου λένε είναι πολύ δύσκολο, δηλαδή αδύνατο. Όμως όταν μεγαλώσεις τελείως, δηλαδή κάνεις και συ παιδιά, το ξεχνάς και περιμένεις από τα παιδιά σου ακριβώς αυτό που περίμεναν οι γονείς σου από σένα. Αστείο, ε;
Πολλοί χαίρονται με το γεγονός ότι ο δυτικός κόσμος είναι και καλά ελεύθερος και ανοίγει δυνατότητες, και δεν είναι για παράδειγμα όπως στην Ινδία, που υπάρχουν κάστες και ένας υπηρέτης είναι αναγκασμένος να παραμείνει υπηρέτης. Αυτό είναι τεράστια μαλακία. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος υπηρέτης από αυτόν που περιμένει να γίνει μεγάλος, δηλαδή τρανός. Όταν πιστεύεις ότι θα γίνεις μεγάλος, αποκλείεται να τα βάλεις με τους μεγάλους, μαλάκας είσαι; Κανείς δεν τα βάζει με τους όμοιούς του, μόνο μέσω της συνεργασίας μπορείς να επιβιώσεις . Ισχύει από όταν ο άνθρωπος κατοικούσε στις σπηλιές.
Έτσι είναι. Έρχονται "αυτοί", οι μεγάλοι, δηλαδή οι τρανοί και σου λένε : προσπάθησε, κάνε υπομονή, μην αντιμιλάς, και θα γίνεις και συ μεγάλος. Έτσι πρέπει, έτσι είναι οι κανόνες. Και κάθεσαι εσύ μετά και χαρακτηρίζεις "τζαμπατζή" κάποιον που η κυβέρνηση σκότωσε για 1,40.
Βέβαια θα πει κανείς, αυτό δεν είναι σωστό."Αυτοί" και τέτοια. Σε αυτό όλοι μαζί είμαστε. Εγώ νομίζω ότι αυτό είναι μια τεράστια μαλακία. Αυτό θέλουν "αυτοί" να πιστέψουμε. Για να τους αφήσουμε ήσυχους. 'Αυτοί είναι οι κανόνες φίλε,, θα σου πουν. Αλλάζουν οι κανόνες;
Θα σου πω ένα παράδειγμα. Μια φορά παίζαμε μπάλα στο σχολείο. Ξαφνικά ένα φιλαράκι - διαιτητής - σφυράει πέναλντι. Ο τύπος που κατηγορήθηκε ότι έκανε το φάουλ, διαφωνεί. Εκνευρίζεται. Παίρνει την μπάλα και απειλεί ότι δεν θα μας τη δώσει αν δεν παρθεί πίσω η απόφαση. Γίνεται χαμός. Κάποιοι φωνάζουν το γυμναστή και εκείνος φωνάζει το διευθυντή. Τελικά ο τύπος αφήνει την μπάλα, και τρώει και μια μέρα αποβολή.
Άλλο περιστατικό. Παίζουμε πάλι μπάλα στο σχολείο. Τάξη εναντίον τάξης. Ξαφνικά το φιλαράκι - διαιτητής σφυράει πέναλντι. Αυτός που 'κανε ήταν συμμαθητής. Όλη τάξη διαμαρτύρεται. Διαφωνούμε. Φωνάζουμε. Γίνεται χαμός. Πέφτει ξύλο, πολύ ξύλο. Τάξη εναντίον τάξης. Ούτε γυμναστής, ούτε διεθυντής, ούτε τίποτα. Μόνο ξύλο. Ποιός νίκησε; Δεν θυμάμαι, δεν έχει σημασία.
Αλλά αυτό είναι που θέλω να σου πω, φίλε. Γάμα τους μεγάλους. Οι κανόνες αλλάζουν. Όπως στο σχολείο. Όπως μ' εκείνο το πέναλντι..."
Σ'εκείνο το σημείο ο ταξιτζής - φιλόσοφος σταμάτησε γιατί είχαμε φτάσει στο προορισμό μου. Τον ρώτησα πόσο χρωστάω. Με ένα νόημα με έκανε να καταλάβω ότι δεν θέλει λεφτά. Περίεργο πράγμα. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω.
"Α, και φίλε" μου είπε κάνοντας νόημα να ξαναπλησιάσω"...μην ξεχνάς. Σκατά στους διανοούμενους", συμπλήρωσε, σα να μου έδινε τα ρέστα.
Είναι πολύ αστείο. Στην αρχή δεν τους παίρνεις στα σοβαρά, δεν σε νοιάζει βρε αδερφέ. Θες να παίζεις μπάλα και να κάνεις ποδήλατο. Όσο μεγαλώνεις, δηλαδή γερνάς, καταλαβαίνεις κιόλας ότι αυτό που σου λένε είναι πολύ δύσκολο, δηλαδή αδύνατο. Όμως όταν μεγαλώσεις τελείως, δηλαδή κάνεις και συ παιδιά, το ξεχνάς και περιμένεις από τα παιδιά σου ακριβώς αυτό που περίμεναν οι γονείς σου από σένα. Αστείο, ε;
Πολλοί χαίρονται με το γεγονός ότι ο δυτικός κόσμος είναι και καλά ελεύθερος και ανοίγει δυνατότητες, και δεν είναι για παράδειγμα όπως στην Ινδία, που υπάρχουν κάστες και ένας υπηρέτης είναι αναγκασμένος να παραμείνει υπηρέτης. Αυτό είναι τεράστια μαλακία. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος υπηρέτης από αυτόν που περιμένει να γίνει μεγάλος, δηλαδή τρανός. Όταν πιστεύεις ότι θα γίνεις μεγάλος, αποκλείεται να τα βάλεις με τους μεγάλους, μαλάκας είσαι; Κανείς δεν τα βάζει με τους όμοιούς του, μόνο μέσω της συνεργασίας μπορείς να επιβιώσεις . Ισχύει από όταν ο άνθρωπος κατοικούσε στις σπηλιές.
Έτσι είναι. Έρχονται "αυτοί", οι μεγάλοι, δηλαδή οι τρανοί και σου λένε : προσπάθησε, κάνε υπομονή, μην αντιμιλάς, και θα γίνεις και συ μεγάλος. Έτσι πρέπει, έτσι είναι οι κανόνες. Και κάθεσαι εσύ μετά και χαρακτηρίζεις "τζαμπατζή" κάποιον που η κυβέρνηση σκότωσε για 1,40.
Βέβαια θα πει κανείς, αυτό δεν είναι σωστό."Αυτοί" και τέτοια. Σε αυτό όλοι μαζί είμαστε. Εγώ νομίζω ότι αυτό είναι μια τεράστια μαλακία. Αυτό θέλουν "αυτοί" να πιστέψουμε. Για να τους αφήσουμε ήσυχους. 'Αυτοί είναι οι κανόνες φίλε,, θα σου πουν. Αλλάζουν οι κανόνες;
Θα σου πω ένα παράδειγμα. Μια φορά παίζαμε μπάλα στο σχολείο. Ξαφνικά ένα φιλαράκι - διαιτητής - σφυράει πέναλντι. Ο τύπος που κατηγορήθηκε ότι έκανε το φάουλ, διαφωνεί. Εκνευρίζεται. Παίρνει την μπάλα και απειλεί ότι δεν θα μας τη δώσει αν δεν παρθεί πίσω η απόφαση. Γίνεται χαμός. Κάποιοι φωνάζουν το γυμναστή και εκείνος φωνάζει το διευθυντή. Τελικά ο τύπος αφήνει την μπάλα, και τρώει και μια μέρα αποβολή.
Άλλο περιστατικό. Παίζουμε πάλι μπάλα στο σχολείο. Τάξη εναντίον τάξης. Ξαφνικά το φιλαράκι - διαιτητής σφυράει πέναλντι. Αυτός που 'κανε ήταν συμμαθητής. Όλη τάξη διαμαρτύρεται. Διαφωνούμε. Φωνάζουμε. Γίνεται χαμός. Πέφτει ξύλο, πολύ ξύλο. Τάξη εναντίον τάξης. Ούτε γυμναστής, ούτε διεθυντής, ούτε τίποτα. Μόνο ξύλο. Ποιός νίκησε; Δεν θυμάμαι, δεν έχει σημασία.
Αλλά αυτό είναι που θέλω να σου πω, φίλε. Γάμα τους μεγάλους. Οι κανόνες αλλάζουν. Όπως στο σχολείο. Όπως μ' εκείνο το πέναλντι..."
Σ'εκείνο το σημείο ο ταξιτζής - φιλόσοφος σταμάτησε γιατί είχαμε φτάσει στο προορισμό μου. Τον ρώτησα πόσο χρωστάω. Με ένα νόημα με έκανε να καταλάβω ότι δεν θέλει λεφτά. Περίεργο πράγμα. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω.
"Α, και φίλε" μου είπε κάνοντας νόημα να ξαναπλησιάσω"...μην ξεχνάς. Σκατά στους διανοούμενους", συμπλήρωσε, σα να μου έδινε τα ρέστα.
Comments
Post a Comment