Πανσέληνος

-Σαν κεφάλι τυρί.

-Σαν κίτρινο μπαλόνι.

-Σαν παλιό κατοστάρικο.

-Σαν μεγάλο λεμόνι.

-Σαν τεράστια πατάτα.

-Σαν πατάτα είναι το κεφάλι σου! 

Γέλια. 

Ο Νίκος και η Μαίρη, συνήθιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι, κάθε φορά που είχε πανσέληνο, όσο καιρό ήταν μαζί. Ήταν κάτι σαν παράδοση. Σε κάθε πανσέληνο, βρισκόντουσαν, έβρισκαν ένα σημείο που να έχουν καθαρή εικόνα του φεγγαριού και έπαιζαν, οι δυο τους μόνο.  Ο ένας έλεγε με τί του έμοιαζε το φεγγάρι εκείνη τη νύχτα, και ο άλλος έπρεπε να βρει κάτι εξίσου ευφάνταστο να απαντήσει. Εκείνος που δεν κατάφερνε να πει κάτι, έχανε.  Διασκέδαζαν πολύ με αυτό το παιχνίδι. Και ήταν αναμφίβολα πολύ καλύτερο από όλα τα κλισέ του τύπου πόσο-όμορφη-είσαι-λουσμένη-από-το-φεγγάρι και έλα να-πάμε-ένα-περίπατο-κάτω-από-το-φεγγάρι-που-ναι-ρομαντικά. 

Ο Νίκος και η Μαίρη χώρισαν πολύ άσχημα, μετά από λίγα χρόνια. Ο Νίκος έλεγε ότι εκείνη την μέρα δεν είχε φεγγάρι. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμόταν. Μα έτσι φαινόταν πιο ποιητικό.

(7 χρόνια μετά, σ'ένα τηλεφωνικό θάλαμο, με θέα την Ακρόπολη και την Πανσέληνο)

Κουδούνισμα τηλεφώνου. 

"Ναι;"

"Έλα, τί κάνεις;"

Η Μαίρη κόμπασε για κάμποση ώρα.

"Έλα ρε συ, τί λέει;" είπε, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να φανεί άνετη.

"Μια χαρά..." απάντησε με εξίσου εξώφθαλμα ψεύτικη χαλαρότητα ο Νίκος.

"Πώς και;"

"Ξέρεις, έχει πανσέληνο σήμερα..."

"Και; Σου μύρισε τυρίλα;"
Ο Νίκος γέλασε. "Όχι, απλά θυμήθηκα ότι μου χρωστάς κάτι χρήματα..." είπε. 

Σε εκείνο το σημείο μια οποιαδήποτε κοπέλα θα του είχε κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα. Αλλά η Μαίρη είχε πολύ παραπάνω υπομονή και επιμονή από την οποιαδήποτε κοπέλα. Ειδικά όταν είχε αρκετό καιρό να κάνει σεξ. 

"Καλά, με παίρνεις μετά από 7 χρόνια, και δεν βρήκες κάτι καλύτερο να πεις;" τον ρώτησε, δήθεν θυμωμένα.

"Εεεμ, απ' ότι φαίνεται όχι" απάντησε εκείνος, δήθεν απολογητικά. 

Ο Νίκος και η Μαίρη μίλησαν για κανά δύωρο, μέχρι να τελειώσει η κάρτα του Νίκου. Θυμήθηκαν τα παλιά, είπαν τα καινούρια, γέλασαν, ρώτησαν, απάντησαν... Έκλεισαν ραντεβού για την επόμενη μέρα στο καφέ που κάποτε συνήθιζαν να συχνάζουν. 

Ο Νίκος κατέβασε το ακουστικό και βγήκε από τον θάλαμο.

"Σκατά. Απ' ότι φαίνεται, δεν θα τα πάρω ποτέ αυτά τα χρήματα..." μονολόγησε ο Νίκος και ξεκίνησε για το σπίτι του.

Πιο πάνω από αυτόν, ψηλά στον ουρανό, το φεγγάρι δέσποζε. Σαν μεγάλο γκρέηπφρουτ. Σαν ώριμο πεπόνι. Σαν στρογγυλό ταξί. Σαν...