Η Σοφία
Μια μέρα, ήρθε ο μικρός μου γιος και με ρώτησε τί σημαίνει σοφία. Δηλαδή δεν έχω γιο. Αλλά έτσι κάνω εγώ. Όταν αναρωτιέμαι κάτι, φαντάζομαι ότι μου το ρωτάει ο μικρός μου γιος. Έτσι. Γιατί είναι μικρός, δεν ξέρει πολλά, και πρέπει να μπω στον κόπο να του εξηγήσω όσο καλύτερα γίνεται. Έτσι και εγώ καταλαβαίνω καλύτερα, και ο φανταστικός μου γιος παίρνει την απάντηση που θέλει προκειμένου να συνεχίσει με την επόμενη ερώτησή του (έτσι είναι τα μαλακισμένα, ποτέ δεν ικανοποιούνται με μία απάντηση, κάθε φορά ρωτάνε όλο και πιο δύσκολες ερωτήσεις - σαν τα τηλεπαιχνίδια) και όλοι μένουμε ικανοποιημένοι.
Είπα λοιπόν στον φανταστικό γιο μου για μια φορά, που δυο συμφοιτητές μου και συγκάτοικοι, ο Μάκης και ο Γιάννης την "έπιναν" στο σπίτι τους, μόνοι (εμένα με παρέλειψα από την ιστορία λόγω τακτ). Αυτό είναι το δεύτερο κόλπο μου: μου αρέσει να απαντάω με παραδείγματα που είναι βγαλμένα ή θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από τη ζωή.
Την έπιναν λοιπόν, ο Μάκης και ο Γιάννης και ξαφνικά ο Μάκης εκμυστηρεύτηκε στο Γιάννη ότι μερικές φορές ένιωθε ότι η ζωή του "έφευγε, περνούσε και χανόταν από μπροστά του" και αυτός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτό. Εκεί ήταν που ο Γιάννης απάντησε πολύ σωστά ότι αυτό δεν πρέπει να τον στενοχωρεί μιας "και τα πράγματα που δεν μπορεί να τα επηρρεάσεις δεν πρέπει καν να τα σκέφτεσαι", ατάκα που αργότερα έκλεψε ο Γκάντι και έκανε παγκόσμια καριέρα ως τσιτάτο που εμφανίζεται εξίσου σε έξαλλα μεθύσια φοιτητοπαρεών όπως και σε απεγνωσμένες προσπάθειες καμακιού των μεθυσμένων ,πλέον, μελών των παρεών αυτών.
"Αυτό", που είπε ο Γιάννης, είπα αργά υπογραμμίζοντας τη σοβαρότητα της στιγμής στον ανύπαρκτο γιο, μου, "ήταν σοφό".
Μέσα μου σκέφτηκα πόσο περίεργη είναι η ζωή, που ένας 25χρονος μαλάκας ο οποίος έχει περάσει τη ζωή του σχεδόν αποκλειστικά ξύνοντας τ' αρχίδια του, κατά πάσα πιθανότητα ξέρει πολύ περισσότερα πράγματα για τη ζωή από έναν 45χρονο με κακοπληρωμένη δουλειά, γυναίκα και 3 παιδιά, και πως παρόλα αυτά και οι δύο καταφέρνουν να κάνουν εξίσου μεγάλες μαλακίες. Αλλά είπαμε. Έτσι είναι η ζωή. Περίεργη.
"Βέβαια, στο τέλος και ο Γιάννης που δεν σκεφτόταν ποτέ τη ζωή που έφευγε, και ο Μάκης που το σκεφτόταν συχνά - πυκνά πεθάναν από υπερβολική χρήση", είπα στο τέκνο μου.
"Δηλαδή, μπαμπά; Δηλαδή;" ρώτησε, ανοιγοκλείνοντας τα τεράστια, πανέμορφα, καταγάλανά του μάτια, το αχόρταγο, υπέροχο, φανταστικό βλαστάρι μου (εμ, τί, θα έκανα εγώ ψεύτικο γιο και δεν ήταν πανέμορφος;)
"Δηλαδή, γάμα το. Σοφία ήταν μια γκόμενα με την οποία ποτέ δεν κατάφερα να έχω καλές σχέσεις. Αλλιώς, τί; Θα ήμουν εγώ τώρα εδώ, να μιλάω με ένα γαμημένο ανικανοποίητο κωλόπαιδο που, σαν να μην έφταναν όλα τ'άλλα, δεν υπάρχει κιόλας;" του φώναξα και ύστερα έτρεξα έξω από το σπίτι, έβαλα μπρος το φανταστικό μου αυτοκίνητο και έφυγα μακριά από τον φανταστικά εκνευριστικό γιο μου και τις ερωτήσεις του.
Το φανταστικό μου αυτοκίνητο επιτάχυνε ολοένα και περισσότερο και εγώ, καθώς έβλεπα τα υποθετικά δέντρα να πλησιάζουν και να απομακρύνονται με ταχύτητα και την ανύπαρκτη 'άσφαλτο να χάνεταικάτω από το αμάξι,σκέφτηκα ότι αυτή η γαμωζωή είναι γεμάτη φανταστικές υποχρεώσεις. Και ότι η Σοφία ήταν πολύ φίνο γκομενάκι.
Είπα λοιπόν στον φανταστικό γιο μου για μια φορά, που δυο συμφοιτητές μου και συγκάτοικοι, ο Μάκης και ο Γιάννης την "έπιναν" στο σπίτι τους, μόνοι (εμένα με παρέλειψα από την ιστορία λόγω τακτ). Αυτό είναι το δεύτερο κόλπο μου: μου αρέσει να απαντάω με παραδείγματα που είναι βγαλμένα ή θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από τη ζωή.
Την έπιναν λοιπόν, ο Μάκης και ο Γιάννης και ξαφνικά ο Μάκης εκμυστηρεύτηκε στο Γιάννη ότι μερικές φορές ένιωθε ότι η ζωή του "έφευγε, περνούσε και χανόταν από μπροστά του" και αυτός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτό. Εκεί ήταν που ο Γιάννης απάντησε πολύ σωστά ότι αυτό δεν πρέπει να τον στενοχωρεί μιας "και τα πράγματα που δεν μπορεί να τα επηρρεάσεις δεν πρέπει καν να τα σκέφτεσαι", ατάκα που αργότερα έκλεψε ο Γκάντι και έκανε παγκόσμια καριέρα ως τσιτάτο που εμφανίζεται εξίσου σε έξαλλα μεθύσια φοιτητοπαρεών όπως και σε απεγνωσμένες προσπάθειες καμακιού των μεθυσμένων ,πλέον, μελών των παρεών αυτών.
"Αυτό", που είπε ο Γιάννης, είπα αργά υπογραμμίζοντας τη σοβαρότητα της στιγμής στον ανύπαρκτο γιο, μου, "ήταν σοφό".
Μέσα μου σκέφτηκα πόσο περίεργη είναι η ζωή, που ένας 25χρονος μαλάκας ο οποίος έχει περάσει τη ζωή του σχεδόν αποκλειστικά ξύνοντας τ' αρχίδια του, κατά πάσα πιθανότητα ξέρει πολύ περισσότερα πράγματα για τη ζωή από έναν 45χρονο με κακοπληρωμένη δουλειά, γυναίκα και 3 παιδιά, και πως παρόλα αυτά και οι δύο καταφέρνουν να κάνουν εξίσου μεγάλες μαλακίες. Αλλά είπαμε. Έτσι είναι η ζωή. Περίεργη.
"Βέβαια, στο τέλος και ο Γιάννης που δεν σκεφτόταν ποτέ τη ζωή που έφευγε, και ο Μάκης που το σκεφτόταν συχνά - πυκνά πεθάναν από υπερβολική χρήση", είπα στο τέκνο μου.
"Δηλαδή, μπαμπά; Δηλαδή;" ρώτησε, ανοιγοκλείνοντας τα τεράστια, πανέμορφα, καταγάλανά του μάτια, το αχόρταγο, υπέροχο, φανταστικό βλαστάρι μου (εμ, τί, θα έκανα εγώ ψεύτικο γιο και δεν ήταν πανέμορφος;)
"Δηλαδή, γάμα το. Σοφία ήταν μια γκόμενα με την οποία ποτέ δεν κατάφερα να έχω καλές σχέσεις. Αλλιώς, τί; Θα ήμουν εγώ τώρα εδώ, να μιλάω με ένα γαμημένο ανικανοποίητο κωλόπαιδο που, σαν να μην έφταναν όλα τ'άλλα, δεν υπάρχει κιόλας;" του φώναξα και ύστερα έτρεξα έξω από το σπίτι, έβαλα μπρος το φανταστικό μου αυτοκίνητο και έφυγα μακριά από τον φανταστικά εκνευριστικό γιο μου και τις ερωτήσεις του.
Το φανταστικό μου αυτοκίνητο επιτάχυνε ολοένα και περισσότερο και εγώ, καθώς έβλεπα τα υποθετικά δέντρα να πλησιάζουν και να απομακρύνονται με ταχύτητα και την ανύπαρκτη 'άσφαλτο να χάνεταικάτω από το αμάξι,σκέφτηκα ότι αυτή η γαμωζωή είναι γεμάτη φανταστικές υποχρεώσεις. Και ότι η Σοφία ήταν πολύ φίνο γκομενάκι.
Comments
Post a Comment