koultoura

Ταμπέλες. Πολλές Ταμπέλες. Χρώματα. Πολλά χρώματα. Η πανδαισία του αταίριαστου. Το αμάξι επιταχύνει και τα χρώματα μεταμορφώνονται σε έναν αταίριαστο πίνακα, μια συνεχόμενη πολύχρωμη φωτεινή γραμμή που απλώνεται όσο φτάνει το μάτι. Δεν υπάρχει αμάξι. Μερικές φορές μου αρέσει να φαντάζομαι πράγματα. Σαν ταινία. Έχει πλάκα. Η ζωή όμως δεν είναι ταινία. Μοιάζει με ταινία, αλλά δεν είναι. Είναι πολύ πιο συνηθισμένη. Και μερικές φορές, δεν είσαι καν πρωταγωνιστής. Είσαι απλός κομπάρσος. Ή ούτε καν κομπάρσος. Θεατής. Απλός θεατής. Η ζωή εξελίσσεται μπροστά σου και εσύ την παρακολουθείς από μια παράμερη γωνιά. Για τη ζωή αποφασίζουν κάποιοι. Κάποιοι. Όχι όλοι. Και οι υπόλοιποι; Παρατηρούν. Κι άλλες ταμπέλες. Κι άλλα χρώματα. Μοιρολάτρης; Όχι, δεν είμαι μοιρολάτρης. Βασικά η ζωή είναι αυτό που προκαλούν οι άνθρωποι που αντιδρούν στις διαταγές αυτών που αποφασίζουν για τη ζωή. Ωραίο αυτό. Μου άρεσε. Δεν είναι καλό να είσαι μοιρολάτρης. Ούτε ονειροπόλος. Είναι καλό να είσαι κάτι ανάμεσα. Η μ...

Ο Τάσος σταμάτησε μπροστά στην πόρτα της πολυκατοικίας του. Την έσπρωξε, μηχανικά, έτσι από συνήθεια ,μα όπως ήταν αναμενόμενο, η πόρτα δεν άνοιξε.  "Γαμώτο"  βρυχήθηκε και παράτησε τις δεκάδες βιοδιασπώμενες σακούλες και χαρτοσακούλες σουπερμάρκετ - μανάβικου  και λοιπών εμπορικών που κρατούσε προκειμένου να ψάξει για τα κλειδιά του. Στην πόρτα της πολυκατοικίας Τάσου είχαν βάλει καινούρια κλειδαριά. Και αυτό το πράγμα τον εκνεύριζε. Παλιά, με την άλλη κλειδαριά, η πόρτα στην είσοδο της πολυκατοικίας ήταν αλλιώς. Δεν έκλεινε καλά, πολλές φορές ξεχνιόταν ανοιχτή, άλλες φορές αρκούσε ένα απλό σπρώξιμο για ν' ανοίξει. Σχεδόν πάντα κατάφερνες να μπεις στην πολυκατοικία, χωρίς να κόψεις καν ταχύτητα από το γρήγορο βάδισμα που συνήθως έχεις όταν επιστρέφεις σπίτι. Η παλιά πολύτιμη κλειδαριά σου επέτρεπε να συνεχίσεις αβίαστα την βιαστική ζωή που όλοι οι κάτοικοι της πόλης υιοθετούν χωρίς λόγο. Η κλειδαρίτσα καθόταν εκεί και δεν σε ενοχλούσε. Σε άφηνε να ζήσεις στους ρυθμούς...

"...Είναι αστείο, αν το σκεφτείς. Και φαίνεται να ισχύει από πάντα. Όταν είσαι μικρός, οι περισσότεροι μεγάλοι, δηλαδή γονείς και λοιπά, πιστεύουν ότι θα γίνεις μεγάλος, δηλαδή τρανός. Το πιστεύουν και το θέλουν πολύ. Το επιθυμούν αφάνταστα. Κάθε μητέρα που σέβεται τον εαυτό της βλέπει στο παιδί της τον επόμενο πρωθυπουργό, ή τον ακριβοπληρωμένο γιατρό που το όνομά του θα μείνει ανεξίτηλο στους επιστημονικούς και μη κύκλους για την Χ μεγάλη του ανακάλυψη.  Είναι πολύ αστείο. Στην αρχή δεν τους παίρνεις στα σοβαρά, δεν σε νοιάζει βρε αδερφέ. Θες να παίζεις μπάλα και να κάνεις ποδήλατο. Όσο μεγαλώνεις, δηλαδή γερνάς, καταλαβαίνεις κιόλας ότι αυτό που σου λένε είναι πολύ δύσκολο, δηλαδή αδύνατο. Όμως όταν μεγαλώσεις τελείως, δηλαδή κάνεις και συ παιδιά, το ξεχνάς και περιμένεις από τα παιδιά σου ακριβώς αυτό που περίμεναν οι γονείς σου από σένα. Αστείο, ε; Πολλοί χαίρονται με το γεγονός ότι ο δυτικός κόσμος είναι και καλά ελεύθερος και ανοίγει δυνατότητες, και δεν είναι για παράδ...

Μια μέρα, ήρθε ο μικρός μου γιος και με ρώτησε τί σημαίνει σοφία. Δηλαδή δεν έχω γιο. Αλλά έτσι κάνω εγώ. Όταν αναρωτιέμαι κάτι, φαντάζομαι ότι μου το ρωτάει ο μικρός μου γιος. Έτσι. Γιατί είναι μικρός, δεν ξέρει πολλά, και πρέπει να μπω στον κόπο να του εξηγήσω όσο καλύτερα γίνεται. Έτσι και εγώ καταλαβαίνω καλύτερα, και ο φανταστικός μου γιος παίρνει την απάντηση που θέλει προκειμένου να συνεχίσει με την επόμενη ερώτησή του (έτσι είναι τα μαλακισμένα, ποτέ δεν ικανοποιούνται με μία απάντηση, κάθε φορά ρωτάνε όλο και πιο δύσκολες ερωτήσεις - σαν τα τηλεπαιχνίδια) και όλοι μένουμε ικανοποιημένοι. Είπα λοιπόν στον φανταστικό γιο μου για μια φορά, που δυο συμφοιτητές μου και συγκάτοικοι, ο Μάκης και ο Γιάννης την "έπιναν" στο σπίτι τους, μόνοι (εμένα με παρέλειψα από την ιστορία λόγω τακτ). Αυτό είναι το δεύτερο κόλπο μου: μου αρέσει να απαντάω με παραδείγματα που είναι βγαλμένα ή θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από τη ζωή. Την έπιναν λοιπόν, ο Μάκης και ο Γιάννης και ξαφνικ...

εργατική δύναμη ,με αμοιβή οσηδήποτε και κάλυψη αναγκών αμφίβολη. Ασφάλεια και αξιοπρέπεια αδιάφορες. Επιβίωση επιθυμητή. Ελπίδα από καιρό χαμένη.

 5 η ώρα. Χαράματα. Μπαίνουν στο σπίτι σου. Δεν χτυπούν. Σπάνε την πόρτα. Γιατί; Κάτι ψάχνουν. Κάτι θα 'χεις. Τί ψάχνουν; Εσύ ξέρεις. Εσύ το έχεις. Μην κάνεις πως δεν ξέρεις. Ξέρεις τί έχεις. Ξέρεις τί ψάχνουν. "ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;". Φωνάζουν. Αναρωτιέσαι. Μην κάνεις πως δεν ξέρεις. Ξέρουν ότι ξέρεις. Αναποδογυρίζουν έπιπλα. Αδειάζουν συρτάρια με δύναμη στο πάτωμα. Σπάνε τις πόρτες και ψάχνουν όλα τα δωμάτια. Κάνουν το σπίτι φύλλο και φτερό. Ένας χοντρός αστυνομικός αποφαίνεται. "Δεν υπάρχει τηλεόραση". Αυτό είναι. Έγκλημα. Παράβαση λίγο χειρότερη από φόνο. "Απαγορεύεται μην έχω τηλεόραση;" . Ένας άλλος αστυνομικός σε χτυπάει με την ανάποδη μεριά του γκλομπ. "ΜΗΝ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΞΥΠΝΟ!" Άμα δεν έχεις τηλεόραση, δεν μπορείς να ακούς την φωνή της κυβέρνησης. Άμα δεν έχεις τηλεόραση, αγνοείς την κυβέρνηση. Άμα δεν έχεις τηλεόραση, είσαι παραβατης. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν μπορεί να μην ήξερες. Κάνεις  ότι δεν ήξερες. Ο αντίστοιχος ν...

-Σαν κεφάλι τυρί. -Σαν κίτρινο μπαλόνι. -Σαν παλιό κατοστάρικο. -Σαν μεγάλο λεμόνι. -Σαν τεράστια πατάτα. -Σαν πατάτα είναι το κεφάλι σου!  Γέλια.  Ο Νίκος και η Μαίρη, συνήθιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι, κάθε φορά που είχε πανσέληνο, όσο καιρό ήταν μαζί. Ήταν κάτι σαν παράδοση. Σε κάθε πανσέληνο, βρισκόντουσαν, έβρισκαν ένα σημείο που να έχουν καθαρή εικόνα του φεγγαριού και έπαιζαν, οι δυο τους μόνο.  Ο ένας έλεγε με τί του έμοιαζε το φεγγάρι εκείνη τη νύχτα, και ο άλλος έπρεπε να βρει κάτι εξίσου ευφάνταστο να απαντήσει. Εκείνος που δεν κατάφερνε να πει κάτι, έχανε.  Διασκέδαζαν πολύ με αυτό το παιχνίδι. Και ήταν αναμφίβολα πολύ καλύτερο από όλα τα κλισέ του τύπου πόσο-όμορφη-είσαι-λουσμένη-από-το-φεγγάρι και έλα να-πάμε-ένα-περίπατο-κάτω-από-το-φεγγάρι-που-ναι-ρομαντικά.  Ο Νίκος και η Μαίρη χώρισαν πολύ άσχημα, μετά από λίγα χρόνια. Ο Νίκος έλεγε ότι εκείνη την μέρα δεν είχε φεγγάρι. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμόταν. Μα έτσι φαινόταν...

Στην ωραία Αίγινα αντρώθηκα. Εκείνη την λέγανε Σούλα. Μελαχροινή, μαυρομάτα με καμπύλες γενναιόδωρα δοσμένες από τη μητέρα της σίγουρα (γιατί ο πατέρας αμφιβάλλουμε για το ποιος ήταν). Η Σούλα ήταν η "ψημένη" χωριάτισσα, και εγώ ο και καλά "άπειρος έφηβος με το κορμί λαμπάδα" που της κιάλαρε.  Είχαμε βρεθεί αρκετές φορές με τη Σούλα. Και τί δεν είχαμε κάνει μαζί. Κάμποσα χρόνια αργότερα, κάτι τα χρέη, κάτι τα προβλήματα με την άδεια, η "ωραία Αίγινα" έκλεισε. Η τσατσά, απ' ότι λέγεται, αγόρασε ένα περίπτερο εκεί κοντά. Η Σούλα, από την άλλη, άρχισε να δίνει κώλο στην Ομόνοια για να βγάλει το μεροκάματο. Και ούτε χωριάτισσα, ούτε ρόλοι, ούτε τίποτα. Κώλο, έτσι απλά. Για λίγα φράγκα. Και ήταν ωραίο το Σουλάκι, ρε γαμώτο...

-Ξέρεις, λένε ότι το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί να προκαλέσει βροχή στην Κίνα... -Το πιστεύεις αλήθεια αυτό; -Δεν ξέρω. -Λένε ότι ότι δεν βλέπεις δεν ξέρεις, αν ισχύει, έτσι δεν είναι; -Μπορεί... Με σκέφτεσαι; -Τί; -Με σκέφτεσαι; -Ναι. Πολύ. -Μα καλά, είσαι τελείως αναίσθητος; Πώς γίνεται να συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω μας, και εσύ να σκέφτεσαι εμένα; -Είσαι πολύ άδικη. -Ε; -Θέλω να πω, τώρα που σου απάντησα ότι σε σκέφτομαι, μου είπες ότι είμαι αναίσθητος επειδή δεν σκέφτομαι τί συμβαίνει γύρω μας. Αν όμως σου είχα απαντήσει ότι δεν σε σκέφτομαι επειδή σκέφτομαι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, πάλι αναίσθητος δεν θα έλεγες ότι είμαι; -Μπορεί. Στη ζωή καμιά φορά είσαι αναγκασμένος να χάνεις. -Δεν ξέρω. Δεν μ'αρέσουν τα κλισέ. Η Μαίρη, έτσι όπως ήταν ξαπλωμένη δίπλα από τον Τζόσουα,  έχωσε το χέρι της κάτω από την πλάτη του, σε μια προσπάθεια να τον αγκαλιάσει και να τον χαϊδέψει. Εκείνος το έσπρωξε μακριά. -Και αυτό, κλισέ, έτσι; -Ναι. Ξαφνικά,...