Φωνές
Πρωί. Ήλιος. Ρίχνει τις ακτίνες του διακριτικά. Μέσα από τις χαραμάδες που έχει αφήσει το παντζούρι. Ακτίνες. Πέφτουν στα μάτια μου. Τα ανοιγοκλείνω. Σκέφτομαι.
"Ανάθεμα το παντζούρι. Και τις χαραμάδες που άφησε. Ανάθεμα τον ήλιο. Ανάθεμα το ξημέρωμα. Ανάθεμα την κοινωνία. Ανάθεμα γενικώς."
Φωνή. Γνώριμη. Εδώ και 25 χρόνια. Φωνάζει. Το όνομά μου. Εδώ και 25 χρόνια.
Έρχεται απέξω. Μαζί με τις ακτίνες του ήλιου. Μαζί με το ξημέρωμα. Μαζί με τις Δευτέρες.
"Μπορείς να σηκώσεις λίγο το παντζούρι να καθαρίσω λίγο από κάτω σε παρακαλώ;" Σηκώνομαι. Με αργά βήματα. Ανοίγω. Παντζούρι. Μιλάω. Σιγά."Καλημέρα".
Το σώμα που συνοδεύει τη φωνή καθαρίζει. Από κάτω. Απομακρύνεται. Η φωνή. Ξαναακούγεται.
"Καλημέρα αγόρι μου". Απομακρύνομαι με τη σειρά μου.
Σκέφτομαι. Τη φωνή. Των τελευταίων 25 χρόνων.
Μπορείς να ανοίξεις το παντζούρι, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα, μπορείς να κλείσεις το θερμοσίφωνα, μπορείς να κοιτάξεις τον φούρνο, μπορείς να κοιτάξεις αυτό, μπορείς να κοιτάξεις το άλλο, μπορείς να ξυπνήσεις, μπορείς, δεν μπορείς, θες, και να μη θες να θελήσεις, και να μη θες να μπορέσεις, να διαβάσεις, να φας όλο σου το φαί, να μην το φας, να ντυθείς, να γδυθείς, να κοιμηθείς, να μην κοιμηθείς, να φύγεις, να μη φύγεις, που πας τέτοια ώρα, είναι αργά, είναι νωρίς, δεν είναι ούτε αργά ούτε νωρίς που πας, τη μανούλα δεν τη σκέφτεσαι, εγώ για σένα τα λέω.
Πρόσεξε, πρόσεξε τί θα κάνεις, τί δεν θα κάνεις, πώς θα φερθείς, πως δεν θα φερθείς, τι θα πεις και τι δεν θα πείς, με ποιους θα μπλέξεις, με ποιους δεν θα μπλέξεις,κοίτα τι κάνουν οι φίλοι σου, οι δικές τους μανάδες είναι χαρούμενες, μακάρι να με άκουγες και συ λίγο, εγώ για σένα νοιάζομαι, μάνα είμαι και νοιάζομαι, όταν γίνεις και συ γονιός, θα καταλάβεις, μόνο τότε, αλήθεια πότε θα γίνεις γονιός, πότε θα βρεις καμιά κοπέλα, καλή, όχι σαν την άλλη και την παράλλη, καλή, της προκοπής, αλήθεια, πότε θα βρεις δουλειά;"
Και ύστερα σκέφτομαι. Και τις άλλες φωνές. Των τελευταίων είκοσι, δεκαπέντε, πέντε χρόνων. Των τελευταίων μηνών. Μερών. Δευτερολέπτων.
Τι δουλειά θα βρεις, πώς θα τη βρεις, πως θα γαμήσεις, τί θα γαμήσεις, πώς θα αγαπήσεις, τί θα αγαπήσεις, τί δεν θα αγαπήσεις, πόσο θα αγαπήσεις, πώς θα φάς, τί θα φας, τί δεν θα φάς, τί θα αγοράσεις, τί δεν θα αγοράσεις, τί θα σπουδάσεις, τί δεν θα σπουδάσεις, τί φίλους θα κάνεις, ποιούς, ποιούς δεν θα κάνεις, τί θα κάνεις, τί θα λες, τί δεν πρέπει να λες, πώς θα ζήσεις, πώς δεν θα ζήσεις, πόσο θα ζήσεις, τί θα ζήσεις, τί ζωή είναι αυτή ρε γαμώτο.
Ξαπλώνω. Κοιτάω. Το ταβάνι. Και σκέφτομαι. Πόσο θα 'θελα. Να πάνε όλες οι φωνές να γαμηθούν. Όλες. Εκτός από τη δική σου.
Σκέφτομαι. Το μόνο που θα 'θελα. Είναι να σ'αρπάξω και να φύγουμε μαζί. Το μόνο πρόβλημα. Είναι ότι δεν έχω ιδέα που είσαι.
"Ανάθεμα το παντζούρι. Και τις χαραμάδες που άφησε. Ανάθεμα τον ήλιο. Ανάθεμα το ξημέρωμα. Ανάθεμα την κοινωνία. Ανάθεμα γενικώς."
Φωνή. Γνώριμη. Εδώ και 25 χρόνια. Φωνάζει. Το όνομά μου. Εδώ και 25 χρόνια.
Έρχεται απέξω. Μαζί με τις ακτίνες του ήλιου. Μαζί με το ξημέρωμα. Μαζί με τις Δευτέρες.
"Μπορείς να σηκώσεις λίγο το παντζούρι να καθαρίσω λίγο από κάτω σε παρακαλώ;" Σηκώνομαι. Με αργά βήματα. Ανοίγω. Παντζούρι. Μιλάω. Σιγά."Καλημέρα".
Το σώμα που συνοδεύει τη φωνή καθαρίζει. Από κάτω. Απομακρύνεται. Η φωνή. Ξαναακούγεται.
"Καλημέρα αγόρι μου". Απομακρύνομαι με τη σειρά μου.
Σκέφτομαι. Τη φωνή. Των τελευταίων 25 χρόνων.
Μπορείς να ανοίξεις το παντζούρι, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα, μπορείς να κλείσεις το θερμοσίφωνα, μπορείς να κοιτάξεις τον φούρνο, μπορείς να κοιτάξεις αυτό, μπορείς να κοιτάξεις το άλλο, μπορείς να ξυπνήσεις, μπορείς, δεν μπορείς, θες, και να μη θες να θελήσεις, και να μη θες να μπορέσεις, να διαβάσεις, να φας όλο σου το φαί, να μην το φας, να ντυθείς, να γδυθείς, να κοιμηθείς, να μην κοιμηθείς, να φύγεις, να μη φύγεις, που πας τέτοια ώρα, είναι αργά, είναι νωρίς, δεν είναι ούτε αργά ούτε νωρίς που πας, τη μανούλα δεν τη σκέφτεσαι, εγώ για σένα τα λέω.
Πρόσεξε, πρόσεξε τί θα κάνεις, τί δεν θα κάνεις, πώς θα φερθείς, πως δεν θα φερθείς, τι θα πεις και τι δεν θα πείς, με ποιους θα μπλέξεις, με ποιους δεν θα μπλέξεις,κοίτα τι κάνουν οι φίλοι σου, οι δικές τους μανάδες είναι χαρούμενες, μακάρι να με άκουγες και συ λίγο, εγώ για σένα νοιάζομαι, μάνα είμαι και νοιάζομαι, όταν γίνεις και συ γονιός, θα καταλάβεις, μόνο τότε, αλήθεια πότε θα γίνεις γονιός, πότε θα βρεις καμιά κοπέλα, καλή, όχι σαν την άλλη και την παράλλη, καλή, της προκοπής, αλήθεια, πότε θα βρεις δουλειά;"
Και ύστερα σκέφτομαι. Και τις άλλες φωνές. Των τελευταίων είκοσι, δεκαπέντε, πέντε χρόνων. Των τελευταίων μηνών. Μερών. Δευτερολέπτων.
Τι δουλειά θα βρεις, πώς θα τη βρεις, πως θα γαμήσεις, τί θα γαμήσεις, πώς θα αγαπήσεις, τί θα αγαπήσεις, τί δεν θα αγαπήσεις, πόσο θα αγαπήσεις, πώς θα φάς, τί θα φας, τί δεν θα φάς, τί θα αγοράσεις, τί δεν θα αγοράσεις, τί θα σπουδάσεις, τί δεν θα σπουδάσεις, τί φίλους θα κάνεις, ποιούς, ποιούς δεν θα κάνεις, τί θα κάνεις, τί θα λες, τί δεν πρέπει να λες, πώς θα ζήσεις, πώς δεν θα ζήσεις, πόσο θα ζήσεις, τί θα ζήσεις, τί ζωή είναι αυτή ρε γαμώτο.
Ξαπλώνω. Κοιτάω. Το ταβάνι. Και σκέφτομαι. Πόσο θα 'θελα. Να πάνε όλες οι φωνές να γαμηθούν. Όλες. Εκτός από τη δική σου.
Σκέφτομαι. Το μόνο που θα 'θελα. Είναι να σ'αρπάξω και να φύγουμε μαζί. Το μόνο πρόβλημα. Είναι ότι δεν έχω ιδέα που είσαι.
Comments
Post a Comment