Η Δίκη

Ο Δικαστής έκανε νόημα στο κοινό να ησυχάσει. Η διαδικασία πήρε αρκετή ώρα, μιας και η αίθουσα σχεδόν ξεχείλιζε από τον πολύ κόσμο. Μόλις η φασαρία μειώθηκε σε πιο ανεκτά επίπεδα (γιατί το να εξαφανιστεί ήταν πρακτικά αδύνατο) έκανε νόημα στους φύλακες να φέρουν μέσα τον κατηγορούμενο.

Λίγα λεπτά αργότερα, μπήκε μέσα ένας αδύνατος νέος άντρας, αλυσοδεμένος και συνοδευόμενος από τέσσερις πάνοπλους φύλακες.
Η έκρηξη του πλήθους ήταν ακαριαία και η αίθουσα άρχισε να σείεται πάλι από το δίκαιο μένος του λαού. Άναρθρες κραυγές, εξευτελιστικές βρισιές, απειλές θανάτου  και υποσχέσεις εκδίκησης εκτοξευόντουσαν από κάθε γωνιά της. Παρά την φαινομενικά αδιάτρητη φύλαξη του δικαστηρίου, πολλοί κατάφεραν να ξεφύγουν από το κλοιό των φυλάκων, και πλησίασαν τον κατηγορούμενο, ενώ αρκετοί από αυτούς κατάφεραν να τον αγγίξουν, σκίζοντάς του τα ρούχα, γρατζουνώντας τον, ακόμη και χτυπώντας τον. Πέρασε πολύ ώρα μέχρι η ισχυρή ομάδα φύλαξης της αίθουσας να καταφέρει να ηρεμίσει τους 15 εξοργισμένους ανθρώπους. 

Ο Δικαστής χτύπησε το σφυρί του δυνατά στον πάγκο, σε μια προσπάθεια να επιβάλλει την τάξη, μα μάταια. Η φασαρία σταμάτησε με την υπόσχεση του δικαστή ότι η ομαλή διεξαγωγή της δίκης θα βοηθούσε στην γρήγορη τιμωρία του ενόχου. 

Ο κατηγορούμενος ήταν στη θέση του και με σκυφτό το κεφάλι περίμενε στωικά το τέλος της διαδικασίας. Το κλίμα που επικρατούσε στην αίθουσα δεν του έκανε εντύπωση. Δέκα χρόνια προφυλακιστέος χωρίς στοιχεία, μεταφερόμενος από φυλακή σε φυλακή και από αστυνομικό τμήμα σε αστυνομικό τμήμα, σχολιαζόμενος ανά τακτά χρονικά διαστήματα από πάσης φύσεως μίντια και γειτονιές, είχε πια συνηθίσει.

Το έγκλημα δεν ανακοινώθηκε ποτέ στην αίθουσα. Όχι, ότι είχε άλλωστε και σημασία. Ο Δικαστής απλώς το περιέγραψε με χαρακτηρισμούς που του άρμοζαν, όπως "ειδεχθές" και "προδοτικό".

Είχαν περάσει τόσα χρόνια, που και ο ίδιος ο κατηγορούμενος είχε ξεχάσει για ποιον λόγο κατηγορούνταν. Όχι, ότι είχε άλλωστε και σημασία. 

Η διαδικασία ούτως ή άλλως ήταν τυπική. Η ενοχή του είχε ήδη αποφασιστεί. Το Δικαστήριο άλλωστε δεν ήταν η αρμόδια αρχή για να αποφασίζει για τέτοιου είδους θέματα - ποτέ δεν ήταν.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο εισαγγελέας διάβασε στο δικαστήριο μία λεπτομερή περιγραφή της ζωής του κατηγορουμένου, από τη στιγμή της γέννησής του ως τη στιγμή της σύλληψής του. Τα πιο ντροπιαστικά σημεία της είχαν υπογραμιστεί και διαβαζόντουσαν με ταιριαστό ειρωνικό ύφος, ενώ συνοδευόντουσαν απόάγριες ιαχές του κόσμου που διψούσε για δικαιοσύνη. 

Μετά το τέλος της ανάγνωσης, ο εισαγγελέας απηύθυνε ευθέως στον κατηγορούμενο μία και μοναδική ερώτηση, μιας και υπεράσπιση από τρίτο δεν είχε το δικαίωμα να έχει:

 "Είσαι ένοχος;"

Ο κατηγορούμενος παρέμεινε σιωπηλός. Ήξερε, άλλωστε ότι η νομοθεσία υπαγόρευρε ρητά ότι ετυμηγορία του δικαστηρίου δεν μπορούσε να επηρρεαστεί από τις δηλώσεις του κατηγορούμενο. Ο Νόμος ήταν αυστηρός. 

Ο εισαγγελέας ανακοίνωσε το πέρας των ερωτήσεων και ζήτησε από τον Δικαστή την τελική ετυμηγορία. Ο θόρυβος στην αίθουσα πλέον είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Ο Δικαστής προσπάθησε να επιβάλλει την τάξη, μόνο και μόνο για να ξανααποτύχει.

Η ανακοίνωση της ενοχής και η αναγγελία της καταδίκης του κατηγορούμενου ποτέ δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν επίσημα, μιας και το εξοργισμένο πλέον πλήθος είχε καταφέρει να ρίξει κάτω τα κιγκλιδώματα που το διαχώριζαν από τον κατηγορούμενο, είχε παραμερίσει τους φύλακες, και με μπουνιές, νύχια, δόντια, καρέκλες που είχε ξηλώσει από την αίθουσα, και τυχόν αιχμηρά αντικείμενα που είχε φέρει μαζί του, είχε πέσει πάνω στον κατηγορούμενο, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των φυλάκων και των δικαστικών υπαλλήλων. 

Όταν, μετά από αρκετή ώρα, οι φύλακες κατάφεραν να διασπάσουν το πλήθος, φάνηκε το πτώμα του κατηγορουμένου να κείτεται σε μια λίμνη αίματος, γεμάτο μώλωπες και γρατζουνιές, ξεσκισμένο.  

Μπροστά σε αυτό το θέαμα, το πλήθος ηρέμησε. 

Η δίκη είχε επιτέλους τελείωσει. Η δικαιοσύνη είχε επιτέλους αποδοθεί.