koultoura

Η κοπέλα. Η κοπέλα μου. Η δική μου κοπέλα. Παλιά δεν ήταν. Μετά έγινε. Έγινε γιατί την έριξα. Την κέρδισα. Εγώ την κέρδισα. Εγώ, με την ικανότητά μου. Βγήκαμε ραντεβού. Εγώ της το ζήτησα. Και εκείνη δέχτηκε. Πάντα της ζητάω. Και εκείνη δέχεται. Γιατί ο ρόλος μου είναι να της ζητάω. Και εκείνης να απαντάει. Να δέχεται. Χθες την γάμησα. Εγώ την γάμησα. Εκείνη γαμήθηκε. Της έσκισα το μουνάκι. Το μουνάκι της σκίστηκε. Εγώ την γάμησα. Εγώ γαμάω. Εγώ. Εκείνη απλώς γαμιέται. Όταν κάτι μου βρώμαγε τη ρώτησα στα ίσια: "με ποιον γαμήθηκες μωρή;". Γιατί εκείνη γαμιέται. Εκείνη πάντα γαμιέται. Κάποιος άλλος την γάμησε. Εκείνη απλώς γαμιέται.Μου είπε ότι δεν το έκανε, μου είπε ότι με αγαπάει. Τη ρώτησα αν με κοροϊδεύει. Γιατί εκείνη κοροϊδεύει. Εκείνη πάντα κοροϊδεύει. Εκείνη κοροϊδεύει και εγώ πιάνομαι κορόιδο. Αν έχω πάει με άλλες ενώ είμαστε μαζί; Προφανώς. Μαλάκας είμαι να μην πάω; Έχω πάει. Τις έχω γαμήσει. Τους έχω σκίσει τα μουνάκια. Μαλάκας είμαι να μην πάω; Αφού εκείνη με την πρώ

"Ώρες ώρες νομίζω πως έχω βγει από κάποιο διήγημα του Σαμαράκη", είπε ο Κώστας βαριανασαίνοντας και ήπιε μια τεράστια γουλιά από το ποτό του. "Ξέρεις, η ζωή δεν είναι ταινία", του είπε ο άγνωστος που καθόταν δίπλα του. "Ε;," έκανε ο Κώστας ξαφνιασμένος, μιας και ο μόνος στον οποίο απευθυνόταν η προηγούμενη φράση του ήταν ο εαυτός του. "Τώρα νιώθεις ένα μείγμα χαρακτήρων του Σαμαράκη, ίσως Βίκτωρα του Κυριαζή, κάτι από Χαραλαμπίδη και μια δόση από Trainspotting, έτσι;" "Παρακαλώ;" "Τραγικός ήρωας, απόκληρος της κοινωνίας, πλην όμως ρομαντικός αλήτης που κανείς δεν τον καταλαβαίνει πραγματικά, που και που κάνει και καμιά φούντα, και όλο και κάπου θα πετύχει και καμιά γκόμενα, ε; Και άμα παίξει και κανά ξύλο, έχει καλώς, η αδρεναλίνη θα του θυμίσει πως είναι ζωντανός". "Σε μένα μιλάτε κύριε;", είπε ο Κώστας που είχε κάπως αρχίσει να δυσανασχετεί με την υπεβρολική οικειότητα του ξένου. "Κοίτα γύρω σου

Αν ο Νίκος είχε ένα μότο στη ζωή του, αυτό ήταν το "γάμα τη κι άστην". Πάντα, όταν βρισκόμασταν για καφέ ή για ποτό, μου έλεγε "γάμα την κι άστην" και όταν ήταν στο τσακίρ κέφι ή είχε διάθεση για περαιτέρω επιχειρηματολόγηση, συμπλήρωνε "Γάμα τη κι άστην. Έτσι είναι ρε μαλάκα, με πουτάνες θα κάθεσαι να μπλέκεις; Αφού όλες είναι καριόλες. Έτσι είναι. Γάμα τες και άστες. Απλά τα πράγματα". Στην προσωπική του ζωή, ο Νίκος ακολουθούσε πιστά τις "διδαχές" του. Όποτε γνώριζε μια κοπέλα, συνήθιζε να βγαίνει μαζί της μέχρι να την πηδήξει. Ήταν γλυκός, τρυφερός, ευγενικός, και μόλις τα κατάφερνε, μην τον είδατε. Εξαφανιζόταν. Ούτε σήκωνε τηλέφωνα, ούτε τίποτα. Τις "γαμούσε και τις άφηνε". Απλά πράγματα. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν κάποια μέρα βρήκα έξω από την πόρτα μου μία κάρτα που προσκαλούσε στο γάμο του φίλου μου του Νίκου με κάποια Μαίρη. Η πρώτη μου σκέψη ήταν η καζούρα που θα έτρωγε την επόμενη φορά που θα τον έβλεπα.

Ο κύριος Κ. ξύπνησε νωρίς, όπως συνήθιζε εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Έσυρε βαριεστημένα τις σκούρες μπλε παντούφλες του μέχρι το μπάνιο, όπου έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του. Ύστερα, πήγε μέχρι το παράθυρο το οποίο και άνοιξε για να μπει μέσα το λιγοστό φως που έφτανε μέχρι το σπίτι του, και πότισε προσεκτικά τους καλοδιατηρημένες γλάστρες με βασιλικό που είχε στο περβάζι. Μετά πήγε στην κουζίνα όπου έβρασε νερό για το πρωινό του τσάι. Το μάτι του έπεσε σ' ένα κομμάτι χαρτί που ήταν ακουμπισμένο στο τραπεζάκι με το βάζο. Ο κύριος Κ. το σήκωσε, έβαλε τα γυαλιά πρεσβιοπίας του  και το κοίταξε προσεκτικά. Ήταν η λίστα με τα ψώνια, που ο ίδιος είχε σημειώσει από την προηγούμενη. Μα ναι! Πώς μπορούσε να το ξεχάσει! Εκείνη η μέρα, ήταν η μέρα για τα ψώνια, όπως άλλωστε και κάθε Τετάρτη, εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Ο κύριος Κ. διάβασε φωναχτά τη λίστα, για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε ξεχάσει τίποτα. "Μία φραντζόλα ψωμί Τυρί και ζαμπόν για τοστ 1 κιλό ντομάτες 1 πακέτο μακαρ

Καλημέρα σας. Η Γραμματεία θα παραμένει ανοιχτή κάθε μέρα, δέκα με μία, εκτός Δευτέρας. Έλα ρε, ο Μάκης είμαι, να σου κλείσω τραπέζι για το πάρτυ μας στον Βέρτη; Ναι ρε, θα είναι και η Μαίρη εκεί. Έρευνες έχουν δείξει ότι το πρόγραμμα σπουδών της σχολής μας είναι το καταλληλότερο για το αντικείμενό σας παγκοσμίως. Γάμα τους αυτούς, δεν τους βλέπεις είναι κολημμένοι σε ξεπερασμένες ιδέες, όλο λόγια λόγια, και από διάβασμα τίποτα. Πρέπει να βρεις δουλειά, δεν βγαίνουμε. Τη γάμησες ρε; Τη γάμησες; Ρε μην είσαι μαλάκας ρε, γάμησέ την. Θα με ψηφίσεις έτσι, τόσα κονέ σου έχω κάνει, μου το χρωστάς. Έλα ρε, μην ανησυχείς, βρίσκεις και μια δουλειά και είσαι κομπλέ. Διάβασε να τελειώνεις, άντε. Συγγνώμη, αυτή την περίοδο δεν ψάχνουμε υπαλλήλους. Τους άκουσες ρε τους μαλάκες τί λένε για τον κ. Μακρή, επειδή αυτή δε διαβάζουν, διαμαρτύρονται που δεν περνάνε. Ναι, προφανώς και το πανεπιστήμιο πρέπει να αλλάξει, οι παρατάξεις το έχουν καταστρέψει. Έλα ρε, ο Μάκης είμαι, για αύριο σε πήρα, στις εκλογ

Η Αρχή ήταν αυστηρή, αμείλικτη και απρόσωπη. Απαιτούσε από όλους απόλυτη υποταγή, και οποιοσδήποτε τολμούσε να αντιμιλήσει τιμωρούνταν παραδειγματικά. Ώσπου, μια μέρα, κάποιος έγραψε σ΄ ένα τοίχο "Έρχεται η αρχή του τέλους". Συνελήφθη γρήγορα και η επανάσταση δεν άρχισε ποτέ.  Είχε γίνει όμως, τουλάχιστον, μια κάποια αρχή....

Ο Δικαστής έκανε νόημα στο κοινό να ησυχάσει. Η διαδικασία πήρε αρκετή ώρα, μιας και η αίθουσα σχεδόν ξεχείλιζε από τον πολύ κόσμο. Μόλις η φασαρία μειώθηκε σε πιο ανεκτά επίπεδα (γιατί το να εξαφανιστεί ήταν πρακτικά αδύνατο) έκανε νόημα στους φύλακες να φέρουν μέσα τον κατηγορούμενο. Λίγα λεπτά αργότερα, μπήκε μέσα ένας αδύνατος νέος άντρας, αλυσοδεμένος και συνοδευόμενος από τέσσερις πάνοπλους φύλακες. Η έκρηξη του πλήθους ήταν ακαριαία και η αίθουσα άρχισε να σείεται πάλι από το δίκαιο μένος του λαού. Άναρθρες κραυγές, εξευτελιστικές βρισιές, απειλές θανάτου  και υποσχέσεις εκδίκησης εκτοξευόντουσαν από κάθε γωνιά της. Παρά την φαινομενικά αδιάτρητη φύλαξη του δικαστηρίου, πολλοί κατάφεραν να ξεφύγουν από το κλοιό των φυλάκων, και πλησίασαν τον κατηγορούμενο, ενώ αρκετοί από αυτούς κατάφεραν να τον αγγίξουν, σκίζοντάς του τα ρούχα, γρατζουνώντας τον, ακόμη και χτυπώντας τον. Πέρασε πολύ ώρα μέχρι η ισχυρή ομάδα φύλαξης της αίθουσας να καταφέρει να ηρεμίσει τους 15 εξοργισμένου

Ο ήλιος έδυε και το κατακόκκινο φως του αντακλόνταν στα  παράθυρα των τερατόμορφων πολυκατοικιών του κέντρου χαρίζοντας στην πόλη ένα μοναδικό χρώμα. Ήταν η ώρα εκείνη της αυγουστιάτικης μέρας που η ανυπόφορη ζέστη υποχωρούσε και έδινε τη θέση της σε μια πιο υποφερτή ζέστη. Εκείνος περπατούσε αργά στην άδεια Πανεπιστημίου. Ήταν αυτός, η απέραντη ησυχία της άδειας πόλης, μια ελαφριά μυρωδιά από φτηνά τσιγάρα, κάτι ξεχασμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού και μπάτσοι. Πολλοί μπάτσοι. Τοσους μπάτσους και τόση μπάλα είχε να δει από τη χούντα.

και να κάνουμε καμιά επανάσταση.

"Δράση μάγκα μου, δράση. Αυτό είναι που μετράει. Δράση. Θες να γαμήσεις; Πρέπει να δράσεις. Δεν θες να γαμηθείς; Το ίδιο. Θες να φας; Δράση. Δεν θες να φαγωθείς; Παρομοίως. Έρευνες έδειξαν ότι ο μέσος άνθρωπος βλέπει 5 ώρες τηλεόραση κάθε μέρα. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, έχουμε 5 ώρες την ημέρα, επί 7 μέρες την εβδομάδα, 35 ώρες την εβδομάδα. Ένας μήνας έχει 4 βδομάδες, άρα έχουμε 120 ώρες κάθε μήνα τηλεόραση. Αυτό μας κάνει 1440 ώρες τον χρόνο, και αν πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος ζήσει 60 χρόνια, έχουμε 86400 ώρες τηλεόραση για κάθε άνθρωπο. Φαντάσου τι θα συνέβαινε εάν αυτός τις ίδιες ώρες δρούσε. Γι' αυτό σου λέω μάγκα μου, δράση",  είπε ο μυστήριος τύπος που καθόταν δίπλα μου στο μπαρ. Ύστερα με μια μεγάλη γουλιά τελείωσε το ποτό του και αφού με χτύπησε φιλικά στην πλάτη, έφυγε. "Μην του δίνεις σημασία... Είναι τρελός, δεν  ξέρει τί λέει" είπε ένας χοντρός που καθόταν λίγο πιο δίπλα και ύστερα ξέσφιξε την γραβάτα του, καθαρίζοντας παράλληλα τον λεκέ από

Διψάω σαν ψάρι και ασφυκτιώ, είπε το πουλί πάνω από το κόκκινο ποτάμι. Ξάφνου, όλα γίναν μπλε και η άνοιξη ήρθε στο Μανχάταν.