koultoura

'Τυποποιημένες γιορτές. Συσκευασμένες ευχές. "Χρόνια πολλά", "να χαίρεσαι την οικογένειά σου", "ό,τι επιθυμείς". Ξεστομίζονται απερίσκεπτα, κατά ριπάς, ή κατά μόνας, αλλά πάντοτε με αδιαφορία. Η υποκρισία διαγράφεται στην ευκολία με την οποία παράγονται, αναπαράγονται, και διαμοιράζονται οι ευχής στα φιλεθεάμον κοινό. Όσο μεγαλύτερη ευχή, τόσο μεγαλύτερη η ευκολία με την οποία ξεστομίζεται. Αντιστρόφως ανάλογη της σημασίας που έχει για σένα το άτομο στο οποίο απευθύνεται. Και αυτό είναι νόμος. Θα αποδεικνύεται και μαθηματικά. Ίσως κάποιος να το έχει αποδείξει. Σίγουρα κάποιος θα το έχει αποδείξει. Θέλω να πω, ο άνθρωπος έχει κάνει ό,τι πιο αρρωστημένο μπορείς να σκεφτείς, αυτό δεν θα 'χει κάνει;  Και το άλλο, παλι; Ό,τι επιθυμώ; Ό,τι ; Οτιδήποτε; Και αν επιθυμώ, παγκόσμια καταστροφή και εμπόλεμη σύρραξη; Βίαιη ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος; Και αν ο διπλανός μου την ίδια στιγμή επιθυμεί παγκόσμια ειρήνη και διαιώνιση της εκμετά

Koίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη. Ύστερα ρούφηξε το στομάχι του. Πάντα είχε ανασφάλειες. Για το είδωλό του. Για τον εαυτό του. Για την ίδια του τη ζωή. Κοίταξε την ασπρόμαυρη φωτογραφία στον τοίχο. Ένας νεαρός εργάτης με μουντζουρομένο πρόσωπο ποζάρει μπροστά από μια πελώρια μηχανή. Το μυαλό του ανατρέχει στο παρελθόν. Ένα παιδί με γυαλιά μυωπίας γράφει, σβήνει, ξαναγράφει, παλεύει με το χρόνο. Σε μια αίθουσα σχολείου το πρωί. Σε ένα δωμάτιο τη νύχτα. Πάνω από φύλλα χαρτί, κιτρινισμένες σημειώσεις, ξεφτισμένα τετράδια. Πίσω από μια διορία.  Το μυαλό του ανατρέχει στο παρόν. Στο μέλλον (;). Ένας νεαρός με γυαλιά μυωπίας πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, γράφει, σβήνει, ξαναγράφει, παλεύει με το χρόνο, σε ένα μικροσκοπικό γραφείο το πρωί. Σε ένα δωμάτιο τη νύχτα. Πάνω από λογαριασμούς. Πάντα πίσω από μια διορία. "Έλα, τι κάνεις τέτοια ώρα, θα γυρίσεις στο κρεβάτι;" Μια γυναικεία νυσταγμένη φωνή από το κρεβάτι διακόπτει ναζιάρικα το νοητικό του ταξίδι στο χωροχρόνο.  Καθώς

"Τότε ακούγαμε Led Zeppelin. Είχαμε όλοι μακριά σγουρά μαλλιά." , είπε και άγγιξε το σημείο από το οποίο κάποτε ξεπρόβαλλαν τα δικά του μακριά σγουρά μαλλιά. Η έλλειψή της  άλλοτε περήφανης χαίτης μπορούσε να γίνει αντιληπτή με τουλάχιστον δύο αισθήσεις. "Όποιος δεν είχε μακριά μαλλιά, ήταν..." "Φλώρος;" ολοκλήρωσα την φράση. "Ακριβώς" , απάντησε ο πρώην μακρυμάλλης. "Τότε καβαλούσαμε μια μηχανή, και ο κόσμος, ολόκληρος ο κόσμος, μας άνηκε. Μπορείς να το φανταστείς;" είπε και έκανε τα χέρια του σα να μαρσάρει. Έμεινα να τον παρατηρώ για λίγο. Τα μάτια του έλαμπαν. Ο ενθουσιασμός του μου άσκησε μια περίεργη έλξη. Και προσπάθησα να απαντήσω στην ερώτησή του. Τον φαντάστηκα, καβάλα σε μια πελώρια μηχανή, με επίσης πελώρια φουντωτή χαίτη και ολόχρυση κορώνα στο κεφάλι του, να μαρσάρει πάνω σε έναν απέραντο δρόμο, να μαρσάρει, να μαρσάρει, να επιταχύνει τόσο που να αγγίζει την ταχύτητα του φωτός, και ο δρόμος να μην τελειώνει ποτέ, κ

Νύχτα.  Κεντρικός δρόμος. Ησυχία. Βήματα. Αργά. Τα δικά σου. Βιαστικά. Των άλλων. Συναντάς. Χαρακτήρες. Άλλους. Διαφορετικούς. Μεταμορφωμένους στο φως της νύχτας. Νιώθεις. Ένα νεύμα. Του Α'. Ένα βλέμμα.Του Β'. Ένα άγγιγμα. Της Γ'. Συνολική διάρκεια: 30 δευτερόλεπτα. Kαι βήματα. Βιαστικά. Αναρωτιέσαι. Γιατί τόση βιασύνη; Φταίει ο τόπος;Που είναι μεγάλος; Φταίει ο χρόνος; Που είναι λίγος; Αναρωτιέσαι. Θα γίνουν ποτέ τα νεύματα έρωτες; Θα γίνουν ποτέ οι νύχτες της μιας φοράς επικοινωνία; Θα πάψω ποτέ να λέω μαλακίες όταν έχω να κάνω πολύ καιρό σεξ; 

Θα ήθελα να ήμουν λιγάκι και καταθλιπτικός και να άκουγα Morcheeba. Θα ήθελα να έχω μακριά μαύρα ίσια μαλλιά, που να μου πέφτουν μπροστά στα μάτια. Να μην μιλάω πολύ, να κοιτάω τον ορίζοντα σαν χαμένος, να σκέφτομαι συνέχεια. Θα ήθελα εσύ να το παρατηρούσες Και γοητευμένη από αυτή την απλότητα, τη διακριτική μελαγχολία, τη διαρκή αναζήτηση και αγωνία, να μου μιλούσες. Θα πηγαίναμε σε ένα μικρό διακριτικό καφέ, θα μιλούσαμε για ποίηση, για φιλοσοφία, για θέματα ύπαρξης, βαθιά, Πλάτωνα, Καντ, το νέο album των Mogwai, τον θάνατο του Τριανταφυλλίδη, τον έρωτα, τη ζωή, το θάνατο. Και τότε, τότε θα έβλεπα εκείνο το μοναδικό λουλούδι, στην άκρη της σκονισμένης μπάρας. Η παρομοίωση θα ήταν εύκολη, το λουλούδι και εσύ, εσύ και το λουλούδι, από τα λίγα καλά που θα είχα σκεφτεί και είχα ξεστομίσει εκείνη την μέρα. Εσύ θα χαμογελούσες, θα κοκκίνιζες, θα έσκυβες λίγο το κεφάλι, και θα με προσέγγιζες, στην αρχή διακριτικά, ίσως αμήχανα, ίσως τα στόματά μας να αποτύγχαναν να βρουν το ένα το

*Νύχτα. Μακρινό πλάνο. Στο κέντρο φαίνεται παράθυρο πολυκατοικίας. Αναμένο κίτρινο φως. Το σκούρο μπλε φως που καλύπτει την πολυκατοικία στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα με το αναμμένο φως, ξεχύνεται στους δρούμους, μπλέκει με το πορτοκαλί φως των λαμπών, συμπληρώνοντας την πανέμορφη χρωματική παλέτα του αστικού τοπίου. ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!  Ένα κουδούνισμα από τηλέφωνο ταράσσει τη σιωπή της νύχτας. Η κοπέλα του διαμερίσματος με το αναμμένο φως, σηκώνεται νωχελικά. Παραπατώντας σαν μωρό που κάνει τα πρώτα βήματά του στη γη, προχωράει προς την πηγή του ήχου ψαχουλεύοντας για να βρει το δρόμο της. Με μισόκλειστα μάτια, γυμνή, όμορφη, αθώα. Όπως ένα μωρό που κάνει τα πρώτα βήματά του στη γη.* -Παρακαλώ; -Γεια. Σε ξύπνησα; *Χασμουρητό* -Ναι.  -Συγγνώμη. -Δεν πειράζει. Τί κάνεις; -Σκεφτόμουν. -Τί σκεφτόσουν; -Σκεφτόμουν ότι τα πορτοκαλί φώτα της πόλης, φαίνονται πολύ όμορφα αυτή την ώρα. Μήπως θες να πάμε μια βόλτα;  *Παύση* -Άμα δε θες... -Εντάξει. πάμε. *Κλικ* Ένας άντρας. Δεν

Στα λεωφορεία των 8 στην Κηφισίας, στοιβάζονται δεκάδες μετανάστες. Κάτω από κτίρια ψηλά, που εκείνοι χτίσαν, πάνω σε ρόδες που με τα χέρια τους φουσκώσαν. Με μι' αναμμένη μηχανή, που σε πολιτείες και χρόνους μακρινούς κατασκευάσαν. Κάθε λεωφορείο των 8 στην Κηφισίας, έχει να σου διηγηθεί μια λυπητερή ιστορία: για μια πατρίδα, ένα ταξίδι, κάτι χαρτιά, μια ελπίδα. Για το πως τα πιο παράξενα δρομολόγια κάνει: Φιλιπίννες – Κηφισιά, Πακιστάν – Εκάλη, Ινδία – Διόνυσος κυκλική. Στα λεωφορεία των 8 στην Κηφισίας, οι μετανάστες, ως άλλοι απόστολοι, ξαναγεννιούνται. Με μια ιερή αποστολή: την εξυπηρέτηση των κυρίων και κυριών της καλής κοινωνίας. Μ' έναν ιερό προορισμό: οι σιδερόφραχτες βίλες είναι η δική τους Μέκκα. Στα λεωορεία των 8 στην Κηφισίας, οι μετανάστριες λένε, που και που, καμιά κουβέντα. Είναι η μόνη ώρα της ημέρας που για χαλάρωση ξεκλέβουν. Γιατί στα λεωφορεία των 8 στην Κηφησίας, κανείς δεν ρωτάει για χαρτιά: υπάρχει μια κάποια ασφάλεια, είν' αλήθεια

"Ρε άντε μου στο διάολο!". Έτσι τελειώνει μια  - ωραία; - ιστορία. Ή αρχίζει ένα άγριο - ωραίο ; - σεξ. Βέβαια το δεύτερο συμβαίνει μόνο στις ταινίες. Άρα, τελικά, με αυτή τη φράση τελειώνει μια - ωραία ;- ιστορία. Αυτά σκεφτόταν πάνω - κάτω ο Γιάννης, με ποικίλες αναδιατυπώσεις και συνώνυμα της φράσης καθώς περίμενε στη βροχή, βρεχόμενος και καπνίζοντας ένα τσιγάρο που βρεχόταν καπνιζόμενο. Η κακή του διάθεση δεν του είχε επιτρέψει καν να σκεφτεί να φέρει από το αμάξι την ομπρέλα του. Το τσιγάρο πάλι το είχε σκεφτεί αλλά λόγω της των εκ γενετής χαρακτηριστικών του δεν είχε καταφέρει να κάνει πράξη την σκέψη του. Πάνω που είχε στερέψει από συνώνυμα και τρόπους να πει την ίδια φράση, είδε το φως της απέναντι πολυκατοικίας να ανάβει: σημάδι ότι κάποιος έβγαινε από το διαμέρισμά του. Και αν ήταν τυχερός, θα ήταν αυτός ο κάποιος που περίμενε. Με τύχη που αν είχε παίξει Στοίχημα θα έπιανε 2 - 3 παιχνίδια αλλά τελικά το δελτίο θα πήγαινε κουβά, ο καποιος που περίμενε βγή

στο internet.  6 χρόνια (παρά κάτι) μνημόνια.

Ο ι άνθρωποι βιάζονται στο τρένο. Το άνοιγμα της πόρτας είναι το φανταστικό εναρκτήριο λάκτισμα ενός αγώνα δρόμου, ενός αγώνα δρόμου που φαίνεται μικρός και ασήμαντος, μα στην πραγματικότητα είναι μάλλον – τι μάλλον, το δίχως άλλο- επιβίωσης. Με το άκουσμα του ήχου των φρένων, της μελιστάλαχτης ανακοίνωσης της επόμενης στάσης, οι "δρομείς" ετοιμάζονται. Κάνουν ένα, δύο, τρία βήματα, μπροστά, σπρώχνουν, στριμώχνονται, στριμώχνουν, προσπαθούν  έστω, έστω και ένα χέρι, ένα δάχτυλο, έστω εκείνο το μικρό, ή το κεφάλι, το κεφάλι ζουλιέται, μην το βλέπεις που έχει κρανίο, ζουλιέται κι άλλο, να! “ Συγγνώμη, θα κατεβείτε, συγγνώμη θα ανεβείτε, συγγνώμη να περάσουμε, συγγνώμη να προσπεράσουμε, συγγνώμη μήπως να-” Η επιθυμία του κέρδους λίγο ακόμη χρόνου, του χρόνου, πιο πολύτιμου και από το χρήμα, αυτά τα δύο τρία δευτερόλεπτα, οι δυο τρεις μήνες, τα δυο – τρία χρόνια, να βγεις πρώτος από το βαγόνι, να βγεις πρώτος από τη σχολή, να τελειώσεις πρώτος το στρατό, να βρεις πρ