koultoura

Ξεφύλλισε τις σκονισμένες σελίδες του τεράστιου καταλόγου, εκείνου που πάνω στην χάρτινη σάρκα του είχε χαραγμένες τις αναμνήσεις των τελευταίων είκοσι χρόνων της ζωής του. Ναι, πλέον υπήρχαν κινητά και τάμπλετ και ηλεκτρονικά σύννεφα, και ένα σωρό πολύπλοκες ηλεκτρονικές συσκευές, μα ,εκείνος, επέμενε -αγύριστο κεφάλι καθώς ήταν πάντα- με έναν εμμονικό και σχεδόν τελετουργικό τρόπο, να σημειώνει, σ'εκείνον τον ξεφτυσμένο και πολυκαιρισμένο  -σαν τη ζωή του την ίδια- κατάλογο, κάθε άνθρωπο που περνούσε από τη ζωή του. Έβαλε τα γυαλιά του, βούτηξε το δάχτυλο στο σάλιο του, χώθηκε στις σελίδες με τις αναμνήσεις, και άρχισε με προσοχή, να ξεδιαλέγει τα τηλέφωνα που άρμοζαν στην ημέρα. Δίπλα του, τα τελευταία είκοσι χρόνια, εκείνη, με το δάχτυλο προτεταμένο να του υποδεικνύει τυχόν αριθμούς που είχε παραλείψει. Γύρισε και την κοίταξε:  και συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν παρέμενε ίδια. Άλλοτε, του φαινόταν ίδια και απαράλλακτη, όπως ακριβώς την μέρα που έδωσαν το πρώτο τους φιλί.

Και περνάνε τα χρόνια. Και τί καταφέραμε, μου λες; Για ποιόν πεθάναμε, μου λές; Έρμαια απόψεων άλλων ήμασταν πάντοτε, έρμαια κορμιά. Να ξυπνήσεις, να πας στη δουλειά, να ξυριστείς, να σε δει ο διοικητής, να σε χαϊδέψει φιλικά στην πλάτη, και ίσως, λέω ίσως, να σου δώσει καμιά τιμητική. Το βλέμμα καρφωμένο στο ρολόι, βλέπεις τους δείχτες να γλιστράνε, κι εύχεσαι μόνο να κάναν πιο γρήγορα, να περάσουν τα λεπτά, να περάσουν οι ώρες, να ησυχάσουν οι σκέψεις, να σταματήσουν οι βόμβες. Και ύστερα, μόλις νυχτώσει, να γυρίσεις σπίτι, και, νωχελικά, τα πόδια στο τραπέζι, ανοίγεις τηλεόραση, θεατής σε ψεύτικες ζωές άλλων. Στο κρεβάτι σου, ξυπνάς ιδρωμένος, και συνειδητοποιείς, ότι τον χειρότερο εφιάλτη ξύπνιος τον αντικρύζεις: μάθαμε να επιβιώνουμε, της ψιθυρίζεις, και ξεχάσαμε να ζούμε.  Προχθές, άγγιξα έναν άνθρωπο. Ήταν αληθινός. Ανάμνηση αρκετή, για να με κάνει να αντέξω, άλλη μια νύχτα στην κουκέτα του στρατοπέδου της ζωής, ενώ περιμένω, τη

Γεννιόμαστε ένα βάρος στην κοιλιά της μάνας μας, στις τσέπες των γονιών μας, στις συνειδήσεις άλλων. Τα πρώτα χρόνια μπουσουλάμε, κι ύστερα τρεκλίζουμε, ψάχνοντας σαθρά στηρίγματα ,αριστερά και δεξιά, σ'έναν κόσμο που γύρω - γύρω καταρρέει. Ο Πόλεμος, ξέρεις τί είναι; Αυτό το τάχα φοβερό φαινόμενο που συμβαίνει σα θεομηνία; Πλήρως ερμηνεύσιμο. Σύγκρουση συνειδήσεων κι επιθυμιών, κινήτρων και προσωπικοτήτων. Πηγάζει από μέσα μας ο πόλεμος, από τα πιο απόκρηφα σκοτάδια της ψυχής μας. Είναι μια άρνηση να ζήσουμε όπως μας έτυχε, όπως μας γέννησε η μάνα μας, να χαρούμε τη φύση και την ομορφιά της. Μια αέναη τάση αρπαγής αυτών που έχουν οι άλλοι, αδιαφορώντας πλήρως γι'αυτούς και γενόμενοι βάρος στην επιβίωσή τους. Βάρη είμαστε λοιπόν, που πολεμάνε σε όλη τους τη ζωή, μεταφερόμενα, απ' αγκαλιά σε αγκαλιά, από πόρτα σε πόρτα, σπό κρεβάτι σε κρεβάτι, από νου σε νου, βάρη που εμποδίζουν τους γύρω μας, εκείνους τους λίγους, τους ελαφρείς, να περπ

Αθώος λόγω βλακείας, ενδεχομένως λόγω άγνοιας, πολλές φορές λόγω αηδίας - των άλλων. Υπεράνω πάσης υποψίας, και υπεροψίας, φτερό στον άνεμο, διαταγών, εντόνως ή μαλακώς εκπεφρασμένων επιθυμιών. Σαν τον άνεμο που χόρευε το κριθάρι, σε τέσσερις εποχές, αφειρωνόταν σ'ένα παθιασμένο τάνγκο με τις διαθέσεις του. Κάθε χειμώνα, τα σπαρτά μαραίνονταν, τα υποκείμενα του πόθου, πολλαπλά, χάνονταν από την κακοκαιρία. Και, εκείνος, σαν ακούραστος στρατιώτης, περίμενε την άνοιξη, επίμονος Σίσσυφος που κουβαλούσε την καρδιά του, στην ανηφοριά της αγάπης. Μα, καθώς παρατηρούσε τον καιρό καθημερινά, χαμογελούσε μέσα του πικρά, καθώς ήξερε πολύ καλά, πως μετά από κάθε άνοιξη, ακολουθεί ο καύσωνας, που καταστρέφει ολοσχερώς, κάθε ανθισμένο σπόρο.