koultoura

να αποφασίζουν οι άλλοι για τον εαυτό τους χωρίς να σε παίρνουν υπόψη;

Τρύπες. Παντού τρύπες. Και μουσική. Και τρύπες. Και μουσική. Αφέθηκε σε μια ελεύθερη πτώση προς το λευκό στρώμα που κείτοταν στο πάτωμα.  Ένιωσε πως αυτό βούλιαζε, πως εκείνη χανόταν μέσα του, σε μια περίεργη διαστρέβλωση του χώρου και του χρόνου. Αισθάνθηκε πως ο χώρος γύρω από αυτή, γύρω από το στρώμα στο πάτωμα, στροβιλιζόταν γρήγορα, πιο γρήγορα από τη γη, πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο γρήγορα που ο χρόνος γυρνούσε πίσω, εκείνη γινόταν νεότερη, σχεδόν μωρό, έμβρυο, σαν να μην υπήρχε πια. Γύρισε το κεφάλι της, βαρύ σα χίλιους τόνους, μέσα στην αλλόκοσμη δίνη.  Έτεινε το χέρι της προσπαθόντας να αγγίξει το κορμί που βρισκόταν, ή που νόμιζε ότι θα βρισκόταν, δίπλα της. Εκείνος ήταν σχεδόν διάφανος, μια σκιά, κάτι μεταξύ του κόσμου του αισθητού και του κόσμου του ανεπαίσθητου. Μια ετοιμόρροπη  γέφυρα μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας. Του παρελθόντος με το παρόν. Ήταν άραγε πραγματικός; Ή μήπως τον είχε ονειρευτεί εξαρχής; Η απόσταση ανάμε...

"Γεννιέσαι. Και μεγαλώνεις. Και ύστερα κάνεις δέκα μαλακίες, δυό για να χάσεις πλήρως την εμπιστοσύνη των γονιών σου, δυό για να σκέφτεσαι "τι μαλακίες έκανα μικρός", τρεις για να λες στα παιδιά σου "τί μαλακίες έκανα όταν ήμουν στην ηλικία σας", δυό για να λες στα παιδιά σου "τί μαλακίες να μην κάνετε" παραλείποντας να τους αναφέρεις ότι τις έκανες και εσύ μικρός, και μία για να την αναπολείς με νοσταλγία για το υπόλοιπο της βαρετής, μίζερης, ζωής σου. Και ύστερα βρίσκεις δουλειά. Ή δεν βρίσκεις. Και παντρεύεσαι. Από ανάγκη. Από βαρεμάρα.Ή από αδιέξοδο. Και περνάς όλη σου τη ζωή ενώ αναρωτιέσαι. Γιατί δεν έκανες πέντε μαλακίες παραπάνω, να το 'χες φχαριστηθείς τουλάχιστον. Και μετά, πάπαλα. Τέρμα τα δίφραγκα. Fin. Finito. Das Ende. The End. Εισητήριο άνευ επιστροφής. Μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν γενικώς. Το Τέλος. Hasta La Muerte Mis Amigos. Και, τελικά, αφού είναι έτσι...

Εκείνη τριγυρνούσε πέρα - δώθε μέσα στο σπίτι. Άνοιγε ντουλάπες, συρτάρια, κοιτούσε κάτω από έπιπλα, σήκωνε μαξιλάρες. Αναστάτωση σκέτη. Εγώ είχα κάτσει στον καναπέ, έτρωγα παγωτό και κοιτούσα το παράθυρο, και έξω από το παράθυρο, εκείνη την ατέλειωτη βροχή. Δεν κοιτιόμασταν. Δεν μιλούσαμε. Και τί να πούμε άλλωστε; Ήταν σαν να είχαμε χρησιμοποιήσει όλες τις λέξεις που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν όλα αυτά τα χρόνια. Και για να ξαναμιλήσουμε, θα έπρεπε να δημιουργηθούν άλλες, καινούριες λέξεις. Μετά από κανά μισάωρο στάθηκε στην πόρτα, φορώντας ένα παραγεμισμένο σακίδιο και κρατώντας δυο - τρεις σακούλες. "Φεύγω" μου είπε. "Αν έχω αφήσει κάτι, πάρε τηλέφωνο, και θα έρθω κάποια άλλη στιγμή" . Την κοίταξα. Ήταν ακόμη όμορφη. "Νομίζω ότι έχεις αφήσει κάτι στην καρδιά μου" , αποκρίθηκα. "Καλά, καλά, θα περάσω άλλη ώρα" , είπε αδιάφορα και γύρισε να φύγει. "Εντάξει" , απάντησα και συνέχισα να κοιτάζω τη βροχή έξω από το παράθυρο. Δεν ήταν ε...

Ο γέρος που έλεγε "Λοιπόν..." καθόταν συνέχεια στο μπαλκόνι του, δύο στενά από εκεί που έμενα. Φαινόταν πράγματι πολύ γέρος, και όσο καιρό έμενα στη γειτονιά και περνούσα κάτω από το σπίτι του τον άκουγα να μονολογεί "Λοιπόν..." . Αργότερα έμαθα από κάποιο γείτονα ότι σχεδόν όλη του τη ζωή την είχε περάσει λέγοντας "Λοιπόν..." . "Λοιπόν..." μονολογούσε παίζοντας στους χωματόδρομους που είχε η γειτονιά το 1946, "Λοιπόν..." μονολόγησε και το '73, "Λοιπόν..." μονολόγησε και το '81, "Λοιπόν.." και το 2015. Απ'ότι φαίνεται, περίμενε καρτερικά όλες αυτές τις δεκαετίες τη συνέχεια της πρότασης. Και, απ΄ ότι φαίνεται, ακόμα περιμένει.

Είχαμε πολλές διαφορές. Βασικά, είχαμε όσες διαφορές έχουν δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Ήμασταν δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Όποτε τύχαινε να βρεθούμε (και φυσικά βρισκόμασταν μόνο τυχαία) τον κοιτούσα έντονα, εξονυχιστικά, από πάνω ως κάτω. Προσπαθούσα να εξετάσω αναλυτικά αυτές τις διαφορές που είχαμε. Προσπαθούσα να μπω στη δική της θέση, και μέσα από τα τα δικά της μάτια να δω ποιές ήταν οι κρίσιμες διαφορές αυτές, πώς τις αντιλαμβανόταν εκείνη. Και κυρίως, να κατανοήσω ποιά αντιλαμβανόταν εκείνη  σαν τα προτερήματα που είχε αυτός σε σχέση με μένα. Μάταιος κόπος. Εδώ καλά - καλά δεν μπορούσα να κατανοήσω ποιά αντιλαμβανόταν εκείνη σαν τα προτερήματα που είχα εγώ, τότε. Εδώ καλά - καλά δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω ποιά αντιλήφθηκε εκείνη σαν μειονεκτήματα, λίγο καιρό αργότερα.

Την Πέπη την γνώρισα πριν κάμποσα χρόνια, δεν θυμάμαι πόσα, μέσω κοινού γνωστού. Λίγο καιρό μετά βρεθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι και λίγο καιρό μετά από αυτό, σταματήσαμε να βρισκόμαστε γενικώς. Κάποια χρόνια μετά, την ξαναβρήκα στην τύχη σε διακοπές στην Νάξο. Εκείνη μόλις είχε βγει από έναν αποτυχημένο γάμο, εγώ δεν είχα μπει καν σε γάμο -γεγονός που δεν παρέλειπε να μου υπενθυμίζει η μητέρα μου- και κάπως έτσι ξαναρχίσαμε να μιλάμε και να ξαναβρισκόμαστε. Ο καιρός περνούσε, "δεν παντρευόμαστε;" λέμε. Ε, και παντρευτήκαμε. Κάναμε δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη. Υγιέστατα, μην τα ματιάσω, και καλά παιδιά πάνω απ'όλα, αυτό είναι το σημαντικό, "καλό να 'ναι και ό,τι θέλει να 'ναι" που λέει και η μητέρα μου. Ο γιος μου εδώ και έξι χρόνια προσπαθεί να τελειώσει τη σχολή του, έκανε και το στρατιωτικό του ενδιάμεσα και άργησε λίγο, τώρα έχει πιάσει και μια δουλειά, σε ένα από αυτά τα καινούρια τα προγράμματα του ΟΑΕΔ, ντάξει δεν παίρνει και πολλά, αλ...