koultoura

καθισμένη στο μάρμαρο σε έξοδο του Μετρό να παίζεις με τα κουμπιά της φωτογραφικής σου μηχανής και να κουνάς χαριτωμένα τα πόδια σου πέρα δώθε και ύστερα να ξαπλώνεις στο γρασίδι κάποιου πάρκου κάποιας Πανεπιστημίουπολης και κοιτώντας τον ουρανό αφήνοντας τον χρόνο να κυλάει, χωρίς να σε ακουμπάει, χωρίς να σε νοιάζει, βλέποντας κάποια ταινία σε κάποιο μικρό σινεμά, που χωράει βία άλλους δυο - τρεις ανθρώπους, και ύστερα να διαφωνείς με μανία για το τί ήθελε να πει ο σκηνοθέτης πίσω από αυτά που τελικά είπε και με τους τρεις, κουνώντας τα χέρια σου με μανία, καθώς έτρεχες να με πιάσεις, μεθυσμένη σε κάποιο σοκάκι του κέντρου, σ' ένα κυνηγητό που μόνο εμείς οι δύο θα ξέραμε πώς παίζεται, και μετά να πετάγεσαι πάνω μου και να με σφιχταγκαλιάζεις όταν  αρχίζει η δυνατή μπόρα, και εμείς πιασμένοι χέρι - χέρι παρατηρούμε τον κόσμο να βιάζεται να προστατευθεί, ενώ εμείς περπατάμε αργά, βλέποντας τον χρόνο να περνάει, τις μέρες να κυλούν, αφήνοντάς μας ανέπαφους, γιατί ε...

"Κυριακή βράδυ. Στο παιδικό σπίτι. Στα παιδικά χρόνια. Παιδικό σαπούνι ελεφαντάκι, από εκείνα του ταξιδίου που μας κάναν δώρο κάτι άσχετοι νονοί και θείοι, στο μπάνιο. Μυρίζει καθαριότητα. Βρωμάει καθαριότητα. Όλο το σπίτι βρωμάει καθαριότητα. Στο ραδιόφωνο ακούγεται. Μελαγχολική μελωδία ενός μελαγχολικού σταθμού. Η μητέρα μου τρίβει με δύναμη.  Το πάτωμα. Τα έπιπλα. Η χλωρίνη ξεπλένει τα όσα συνέβησαν στο σπίτι την προηγούμενη βδομάδα.Οι αναμνήσεις των τελευταίων ημερών χάνονται στη μυρωδιά της. Αύριο είναι μια νέα μέρα. Μια νέα βδομάδα. Μια νέα περίοδος. Χωρίς το βάρος των αναμνήσεων της προηγούμενης. Το μελαγχολικό τραγούδι φτάνει στο κρεσέντο του. Νυχτώνει. Η μητέρα μου κλείνει το ραδιόφωνο. Εγώ πέφτω για ύπνο. Έχω σχολείο αύριο.  Πραγματικά δεν μπορούσα να βρω καταλληλότερα λόγια και καταλληλότερη μέρα να στα πω. Καληνύχτα . Καλή εβδομάδα. Αντίο. Σάββας" Η Κυριακή, αφού διάβασε το μήνυμα του Σάββα, ξέσπασε σε κλάμματα.

Πάντοτε, όταν βγαίναμε, συνήθιζε προς το τέλος της βραδιάς, να παραγγέλνει ένα τζιν τόνικ. Ισχυριζόταν ότι το έκανε γιατί η δυνατή του γεύση, "ξέπλενε" όλες εκείνες τις κακόγευστες καταχρήσεις της νύχτας. Μερικές φορές, όταν είχαμε ήδη πιει πολύ, πρόσθετε ότι το ένιωθε σαν ένα κύμα αλκοόλ που σκορπούσε όλες σου τις σκουτούρες, τις αρνητικές σου σκέψεις, ένα γλυκό οινόπνευμα που σου πρόσφερε εκείνη την χαρακτηριστική ξέγνοιαστη νεανική ζάλη. Μια τέτοια νύχτα ήπια και 'γω τζιν τόνικ από το ποτήρι της. Η γεύση όντως ήταν δυνατή και με συνόδευσε σε όλο το μεγάλο ζαλισμένο μου γυρισμό στο σπίτι με τα πόδια, μέχρι που έπεσα στο κρεβάτι μου. Την επόμενη μέρα όμως, όταν ξύπνησα, δεν είχε μείνει τίποτε. Την επόμενη μέρα, ξύπνησα χωρίς τζιν τόνικ. Ξύπνησα, χωρίς γεύση. Ξύπνησα, χωρίς εκείνη.

Χυσόδεντρα. Χύσια και δέντρα. Δέντρα και χύσια. Είναι άραγε δέντρα που τα έχουν χύσει; Ή μήπως δέντρα που εκκρίνουν χύσια από τα φύλλα τους; Ποιός ξέρει; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η μυρωδιά των δέντρων μπλέκεται με εκείνη των χυσιών (ή μήπως χυσίων είναι το σωστό; ). Ή ότι, τέλος πάντων, εκείνες οι δυο μυρωδιές τούτη την εποχή, μοιάζουν εκπληκτικά. Μια αλήθεια που όλοι μας έχουμε σκεφτεί, αλλά ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε δημόσια. Φθινόπωρο. Η εποχή που αποχαιρετά το καλοκαίρι και καλοσωρίζει το χειμώνα. Η εποχή της μετάβασης. Προς το καλύτερο; Προς το χειρότερο; Ποιος ξέρει. Εξαρτάται. Από το αν σου αρέσει καλοκαίρι ή ο χειμώνας περισσότερο. Ο δρόμος με τα χυσόδεντρα χάνεται στο βάθος. Δεν μπορείς να δεις. Το τέλος. Μόνο να μυρίζεις. Τα χυσόδεντρα.  Ζευγάρια, κάθε μεγέθους, ηλικίας, ποικιλίας, περπατούν. Τα παρατηρώ. Μια γυναίκα με μεγάλο στήθος και μεγάλα πόδια με κοιτάζει. Ο άντρας δίπλα της τη σφίγγει στην αγκαλιά του. Δηλώνει την ιδιοκτησία του. Για όσους δεν το έχου...

Στα εύκολα και στα δύσκολα, στα όμορφα και στα άσχημα, στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα,  πάντοτε απαντούσε μ' εκείνο το "Οk".  Είτε ήταν εκνευρισμένη, είτε στενοχωρημένη, είτε χαρούμενη, είτε ενθουσιώδης, είτε συγκαταβατική, είτε είτε, "Ok" ήταν η μόνη λέξη που μπορούσες να της πάρεις ως απάντηση. "Ok" έλεγε και όταν τη ρωτούσες κάτι, "Ok" και όταν συμφωνούσε, "Ok" όταν διαφωνούσε, "Ok" έδειχνε συγκατάβαση, "Ok" κι όταν δεν έδειχνε. Ήταν πάντοτε εκείνο, το ίδιο, το πανομοιότυπο "Ok". Εκείνο το "Ok" που ερχόταν βίαια να κόψει τη συζήτηση, εκείνο το "ok" που έκρυβε μέσα του δεκάδες σελίδες σκέψεων απόψεων, απαντήσεων, συναισθημάτων τις οποίες δεν ήθελε, δεν μπορούσε ή ακόμη και φοβόταν να εκφράσει. Αλλά μ'εκείνο το "Ok" είχε μεγαλώσει και ,καμιά φορά, είναι όπως μάθει κανείς. Εκείνος, πάλι, δεν ήταν τέτοιος τύπος. Και εκείνα τα "Ok" της δεν τα χώνευε κα...

είναι ότι ασχολούμαστε με μαλακίες. Ή μάλλον, ότι αυτές ασχολούνται με μας. 

Μετά από πολλά χρόνια. Ήταν αμήχανα. Ο χρόνος πάγωσε. Ήθελα τόσα να της πω. Το κεφάλι μου κόντεψε να εκραγεί. Τελικά, το μόνο που είπα ήταν ένα "γεια". Εκείνη με χαιρέτησε και απομακρύνθηκε. Δεν ξέρω για που.

- Γιατί έχει τόσο κόσμο το Μετρό; - Ίσως γιατί δεν χρειάζεται πιστοποιητικό πολιτικού φρονήματος για μπεις μέσα.

 Με μια αποφασιστική κίνηση, έσπρωξε τον μοχλό με την μπλε βούλα όσο πιο μέσα γινόταν. Ύστερα σήκωσε το ακουστικό πάνω από το σώμα του και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω. Πολλοί παγωμένοι πήδακες χείμηξαν προς το πρόσωπό του και δημιούργησαν τα πρώτα παγωμένα ρυάκια που άρχισαν να διασχίζουν με ορμή όλο του το σώμα. Εκείνος έκλεισε τα μάτια του. Και χαμογέλασε. Ήταν εκείνες οι στιγμές, στο κρύο ντους, στο κλειστό μπάνιο, που ένιωθε τον χρόνο να παγώνει. Ήταν εκείνες οι στιγμές, που ένιωθε ότι ο κόσμος γύρω του έπαυε να υπάρχει, έχανε κάθε υπόσταση, ,κάθε σημασία, και το μόνο που υπήρχε στ'αλήθεια, το μόνο που είχε σημασία, ήταν εκείνος, και το κρύο ντους μέσα στο κλειστό μπάνιο. Ήταν εκείνες οι στιγμές που το παγωμένο νερό καθάριζε το μυαλό του από κάθε σκέψη και έγνοια. Και το μόνο που ένιωθε, το μόνο που αισθανόταν, το μόνο που σκεφτόταν, ήταν το κρύο νερό που αγκάλιαζε το γυμνό του σώμα. Ήταν εκείνες οι στιγμές που διαρκούσε το κρύο ντους που το μυαλό του καθάριζε,  ...