Μετρό
Μετρό. Σταθμός. Μπαίνω. Άνθρωποι. Πάνε. Φεύγουν. Έρχονται. Πού; Κατευθύνσεις. Πολλές. Διάφορες. Συναντιούνται. Χωρίζουν. Ξανασμίγουν. Εγώ. Πάω. Κάπου. Κατευθύνσεις. Πολλές. Δεν ξέρω. Επιλέγω σχεδόν στην τύχη. Έχω επιλέξει ήδη πριν μπω. Σχεδόν στην τύχη.
Μετρό. Έρχεται. Φωνή άγνωστης κυρίας. "Παρακαλούμε, σταθείτε, πίσω από την κίτρινη γραμμή!". Η κίτρινη γραμμή. Στέκεται. Εκεί. Στο πάτωμα. Στο Μετρό. Στη ζωή. Οι επιβάτες σκέκονται πειθήνια πίσω από από την κίτρινη γραμμή. Παιδάκι κάνει να περάσει την κίτρινη γραμμή. Η μητέρα του και η φωνή άγνωστης κυρίας το νουθετούν. Στο Μετρό. Στη ζωή.
Θόρυβος. Μετρό. Φτάνει. Κατεύθυνση. Μία. Καλή απόφαση; Δεν ξέρω. Θα δείξει. Δεν ξέρω αν θα δείξει. Κόσμος. Προσπαθεί να βγει. Κόσμος προσπαθεί να μπει. Ο κόσμος που μπαίνει δεν αφήνει κόσμο να βγει. Ο κόσμος που βγαίνει δεν αφήνει κόσμο να μπει. Σύγκρουση συμφερόντων. Βιασύνη. Αναρωτιέμαι. Γιατί βιάζοναι; Στο τέλος όλοι την ίδια ώρα θα φτάσουμε. Μπαίνω τελευταίος. Πάντα τελευταίος. Θέσεις πιασμένες. Εκτός από μία. Διεκδικητές εγώ και ένας καλοντυμένος κύριος. Κοιτάμε τη θέση. Κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Ζυγίζουμε ο ένας τον άλλο. Αναμετριόμαστε. Θέση πιάνεται από καλοντυμένο κύριο. Μαλακία. Πάντα τελευταίος.
Φωνή άγνωστης κυρίας. "Η επόμενη στάση είναι... Next station is..." Αγωνία. Άγχος. Ιδρώτας κυλάει από το μέτωπό μου. Το παθαίνω αυτό με τις επόμενες στάσεις. Δεν θέλω να ξέρω. Την επόμενη στάση. Είναι ευθύνη να ξέρεις την επόμενη στάση. Και γιατί να την ξέρεις άλλωστε; Αφού η κατεύθυνση είναι μία. Και να θες να μην πας στην επόμενη στάση, είναι ήδη αργά. Κοιτάω δίπλα. Παραστολισμένη κυρία. Κοιτάει τον χάρτη των στάσεων. Φοβάται. Μην τυχόν και δεν πάει εκεί πέρα που έχει κανονίσει. Μην τυχόν και της λένε ψέμματα για το πού πάει. Κοιτάει το ρολόι της. Έχει άγχος. Μην τυχόν και αργήσει. Μην τυχόν και αυτό που οργάνωσε δεν πάει έτσι όπως το έχει οργανώσει. Είναι ανασφαλής.
Άγνωστη κυρία μιλάει ξανά. Καλοντυμένη κυρία ακούει προσεκτικά. Για επιβεβαίωση. "Η επόμενη στάση θα παραμείνει κλειστή μέχρι τις 12 μετά μεσημβρίας κατόπιν υποδείξεως της αστυνομίας". Παραστολισμένη κυρία αδιαφορεί. Δεν ήθελε να πάει εκεί. Εγώ δεν ξέρω. Aν ήθελα. Το σίγουρο είναι πως και να ήθελα, δεν θα μπορούσα. Το συνηθίζουν να κλείνουν τις στάσεις. Αυτοί. Κόσμος αναρωτιέται. Κόσμος διαμαρτύρεται. Και αυτοί κλείνουν τις στάσεις. Μπορείς να πας οπουδήποτε αυτοί σε αφήνουν να πας. Ελευθερία. Στο Μετρό. Στη ζωή.
Άγνωστη κυρία διευκρινίζει. "Ο αναπηρικός ανελκυστήρας στην επόμενη στάση δεν λειτουργεί". Ο τόνος της φωνής της είναι άχρωμος. Όπως πάντα. Είτε πρόκειται για κίτρινες γραμμές, είτε πρόκειται για κλειστές στάσεις κατόπιν υποδείξεως της αστυνομίας, είτε πρόκειται για χαλασμένους ανελκυστήρες. Πάντα. Κλείνω τα μάτια. Προσπαθώ να φαναστώ. Να φανταστώ τη μορφή της άγνωστης κυρίας. Τη φαντάζομαι άχρωμη. Όπως τη φωνή της. Ίσως πάλι να μην είναι έτσι. Ίσως απλά να προσποιείται. Για λόγους του επαγγέλματος. Καταλαβαίνετε.
Στάση. Κόσμος άγνωστος μπαίνει. Κόσμος άγνωστος βγαίνει. Είμαι ένας από τους άγνωστους που βγαίνουν. Περίεργο, αλλά πάντα είμαι ένας από αυτούς που βγαίνουν. Μερικές φορές νιώθω σαν να μην έχω μπει ποτέ. Κοιτάω. Μπροστά. Έξοδος. Οδηγεί. Στην άλλη γραμμή. Φως. Εκτυφλωτικό. Φως άλλης γραμμής.
Άλλη γραμμή. Οδηγεί. Κάπου. Άνθρωποι. Κατευθύνσεις. Πολλές. Διάφορες. Εγώ. Πάω. Κάπου. Πού; Δεν ξέρω. Επιλέγω σχεδόν στη τύχη. Έχω επιλέξει ήδη πριν μπω. Σχεδόν στην τύχη.
Μετρό. Έρχεται. Φωνή άγνωστης κυρίας. "Παρακαλούμε, σταθείτε, πίσω από την κίτρινη γραμμή!". Η κίτρινη γραμμή. Στέκεται. Εκεί. Στο πάτωμα. Στο Μετρό. Στη ζωή. Οι επιβάτες σκέκονται πειθήνια πίσω από από την κίτρινη γραμμή. Παιδάκι κάνει να περάσει την κίτρινη γραμμή. Η μητέρα του και η φωνή άγνωστης κυρίας το νουθετούν. Στο Μετρό. Στη ζωή.
Θόρυβος. Μετρό. Φτάνει. Κατεύθυνση. Μία. Καλή απόφαση; Δεν ξέρω. Θα δείξει. Δεν ξέρω αν θα δείξει. Κόσμος. Προσπαθεί να βγει. Κόσμος προσπαθεί να μπει. Ο κόσμος που μπαίνει δεν αφήνει κόσμο να βγει. Ο κόσμος που βγαίνει δεν αφήνει κόσμο να μπει. Σύγκρουση συμφερόντων. Βιασύνη. Αναρωτιέμαι. Γιατί βιάζοναι; Στο τέλος όλοι την ίδια ώρα θα φτάσουμε. Μπαίνω τελευταίος. Πάντα τελευταίος. Θέσεις πιασμένες. Εκτός από μία. Διεκδικητές εγώ και ένας καλοντυμένος κύριος. Κοιτάμε τη θέση. Κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Ζυγίζουμε ο ένας τον άλλο. Αναμετριόμαστε. Θέση πιάνεται από καλοντυμένο κύριο. Μαλακία. Πάντα τελευταίος.
Φωνή άγνωστης κυρίας. "Η επόμενη στάση είναι... Next station is..." Αγωνία. Άγχος. Ιδρώτας κυλάει από το μέτωπό μου. Το παθαίνω αυτό με τις επόμενες στάσεις. Δεν θέλω να ξέρω. Την επόμενη στάση. Είναι ευθύνη να ξέρεις την επόμενη στάση. Και γιατί να την ξέρεις άλλωστε; Αφού η κατεύθυνση είναι μία. Και να θες να μην πας στην επόμενη στάση, είναι ήδη αργά. Κοιτάω δίπλα. Παραστολισμένη κυρία. Κοιτάει τον χάρτη των στάσεων. Φοβάται. Μην τυχόν και δεν πάει εκεί πέρα που έχει κανονίσει. Μην τυχόν και της λένε ψέμματα για το πού πάει. Κοιτάει το ρολόι της. Έχει άγχος. Μην τυχόν και αργήσει. Μην τυχόν και αυτό που οργάνωσε δεν πάει έτσι όπως το έχει οργανώσει. Είναι ανασφαλής.
Άγνωστη κυρία μιλάει ξανά. Καλοντυμένη κυρία ακούει προσεκτικά. Για επιβεβαίωση. "Η επόμενη στάση θα παραμείνει κλειστή μέχρι τις 12 μετά μεσημβρίας κατόπιν υποδείξεως της αστυνομίας". Παραστολισμένη κυρία αδιαφορεί. Δεν ήθελε να πάει εκεί. Εγώ δεν ξέρω. Aν ήθελα. Το σίγουρο είναι πως και να ήθελα, δεν θα μπορούσα. Το συνηθίζουν να κλείνουν τις στάσεις. Αυτοί. Κόσμος αναρωτιέται. Κόσμος διαμαρτύρεται. Και αυτοί κλείνουν τις στάσεις. Μπορείς να πας οπουδήποτε αυτοί σε αφήνουν να πας. Ελευθερία. Στο Μετρό. Στη ζωή.
Άγνωστη κυρία διευκρινίζει. "Ο αναπηρικός ανελκυστήρας στην επόμενη στάση δεν λειτουργεί". Ο τόνος της φωνής της είναι άχρωμος. Όπως πάντα. Είτε πρόκειται για κίτρινες γραμμές, είτε πρόκειται για κλειστές στάσεις κατόπιν υποδείξεως της αστυνομίας, είτε πρόκειται για χαλασμένους ανελκυστήρες. Πάντα. Κλείνω τα μάτια. Προσπαθώ να φαναστώ. Να φανταστώ τη μορφή της άγνωστης κυρίας. Τη φαντάζομαι άχρωμη. Όπως τη φωνή της. Ίσως πάλι να μην είναι έτσι. Ίσως απλά να προσποιείται. Για λόγους του επαγγέλματος. Καταλαβαίνετε.
Στάση. Κόσμος άγνωστος μπαίνει. Κόσμος άγνωστος βγαίνει. Είμαι ένας από τους άγνωστους που βγαίνουν. Περίεργο, αλλά πάντα είμαι ένας από αυτούς που βγαίνουν. Μερικές φορές νιώθω σαν να μην έχω μπει ποτέ. Κοιτάω. Μπροστά. Έξοδος. Οδηγεί. Στην άλλη γραμμή. Φως. Εκτυφλωτικό. Φως άλλης γραμμής.
Άλλη γραμμή. Οδηγεί. Κάπου. Άνθρωποι. Κατευθύνσεις. Πολλές. Διάφορες. Εγώ. Πάω. Κάπου. Πού; Δεν ξέρω. Επιλέγω σχεδόν στη τύχη. Έχω επιλέξει ήδη πριν μπω. Σχεδόν στην τύχη.
Comments
Post a Comment