koultoura

Ποτά. Μουσική.Πρόσωπα που γνωρίζεις αλλά δε θυμάσαι, πρόσωπα που νομίζεις ότι θυμάσαι αλλά δε γνωρίζεις. Και συζητήσεις. Χαλαρές συζητήσεις, σοβαρές συζητήσεις, συζητήσεις για τα πάντα και για το τίποτα. Ελαφρύς χορός πιθανών ζευγαριών. Χορός που θα κρίνει το πέρασμα μιας νύχτας ή ίσως μιας ολόκληρης ζωής. Κόσμος να πετριγυρίζει το μπαρ.Το αλκοόλ να περιτρυγυρίζει τις αισθήσεις. Και κάπου ανάμεσα σε αλκοόλ και κόσμο, ο Μάνος. Με πλησιάζει. Κάπου δέκα χρόνια μεγαλύτερος θεωρητικά, μα ίδιος κι απαράλλακτος πρακτικά. Ένας άνθρωπος που θα τον αναγνώριζα οπουδήποτε. -Σα να πάχυνες λίγο, ε;   Πρώτη ατάκα δική μου. Έναρξη συζήτησης με αμφίβολης ποιότητας αστείο. Κλασσική επιλογή που ποτέ δεν αποτυγχάνει να απογοητεύσει. Ο Μάνος ήταν μια ζωή ο πιο αδύνατος της παρέας, σε βαθμό που μια μέρα τον είχαμε πείσει ότι έχει κάποιο ιατρικό πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να σπάω τον πάγο, ανεξαρτήτως του φύλου του συνομιλητή μου. Γέλιο Μάνου ως απάντηση. Από το γέλιο του αναβλύζει μι...

Ξημέρωμα. Το κόκκινο των συναισθημάτων μπλέκεται όμορφα με το μπλε της λογικής σχηματίζοντας την μοναδική χρωματική παλέτα του ουρανού της ψυχής μας. "Ξέρεις, κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικό ουρανό", μου 'χε πει κάποτε σε μια νύχτα κάτω από τ'αστέρια. Εγώ, είχα κοιτάξει τον ουρανό, είχα απαντήσει κάτι κλισέ και της είχα δώσει ένα φιλί. Τώρα, δεν θυμόμουν πως έμοιαζε το τότε. Πώς ήταν τ'αστέρια. Πώς ήταν η γεύση του φιλιού μας, ή καλά καλά εκείνη. Πάει καιρός από τότε που οι νύχτες τελείωσαν και άρχισε μόνο να ξημερώνει. Πρόχειρες σκέψεις του ξημερώματος. Πρόχειρο ξέστρωμα του κρεβατιού, ντύσιμο και πρόχειροι υπολογισμοί του προγράμματος της μέρας που ακολουθεί. Λογιστικές προσθαφαιρέσεις χρόνου δραστηριοτήτων, τόπων και μετακινήσεων. Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι, σκέφτομαι, καμιά φορά λειτουργούν σαν μηχανές. Υπολογίζουν με αυστηρότητα και ακρίβεια, το πού και αν αξίζει να ξοδέψουν. Ένα ατέλειωτο χρηματηστήριο χρόνου,μια  τράπεζα ανταλλαγής συναισθημάτων. ...

Μετά τα μεσάνυχτα στην Αττική,ο Ρωμαίος αιμορραγεί υπό το γρέζι της φωνής του Τομ που Περιμένει. Κάποιος άστεγος παραπαίει, προσπαθώντας βρει τα πατήματά του σε αυτό τον κόσμο. Λακούβες διαγράφονται πάνω στους βρώμικους δρόμους - η απόδειξη της προχειρότητας με την οποία εκλαμβάνουμε τα πράγματα. Όλοι; Επιμένω να ελπίζω πως όχι. Στο βάθος, η Ακρόπολη φέγγει,ένας αρχαίος οδηγός των ξεστρατισμένων μεθυσμένων, ένας φάρος ναυάγιων της ζωής  που αναζωογωνεί τον εθνικισμό ανά τους αιώνες. Μετά τα μεσάνυχτα, συμμορίες μεταναστών ανταλάσσουν χαλαρές κουβέντες στα σοκάκια. Για ένα μέλλον που έγινε παρόν και δεν είναι αυτό που θα ΄πρεπε να ήταν. Για μια αθωότητα και μια πατρίδα που χάθηκαν. Για πάντα; Επιμένουν να ελπίζουν πως όχι. Μετά τα μεσάνυχτα, τα φώτα της πόλης προσδίδουν μιας ιδιαίτερη κινηματογραφική αίσθηση. Σκληρές σκιές, αγοραίος έρωτας, εγκλήματα. Πρωταγωνιστές νουάρ ταινίας του '60 που επιλέχθηκαν χωρίς οντισιόν και παρά τη θέλησή τους. Μέσα από την νοητική μουσική των ...

Η Χρύσα ήταν γεννημένη τον Μάιο του 1983. Εγώ τη γνώρισα σκονισμένη και σκουριασμένη, παρατημένη σε μιαν αποθήκη, επίσης έναν Μάη. Εκείνο του 2017. Τα σημάδια στο σώμα της φανέρωναν ότι ο χρόνος δεν της είχε φερθεί καθόλου καλά. Η μακροχρόνια χρήση και η μακροχρόνια αχρηστία που την ακολούθησε την είχαν καταπονήσει τόσο, που η άρνηση να συνεργαστεί μαζί μου ήταν παραπάνω από εμφανής. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν την κατηγορούσα για αυτό. Έτσι, όταν χρεωθήκαμε όπλα στο στρατόπεδο, όσες φορές κι αν προσπάθησα, όση δύναμη κι αν έβαλα ποτέ δεν κατάφερα να μετακινήσω τον σκουριασμένο μοχλό που όπλιζε το G3A3 το οποίο έφερε στο κυρίως μεταλλικό τουμέρος χαραγμένο με κεφαλαία γράμματα το όνομα "ΧΡΥΣΑ". Το γεγονός αυτό βέβαια δεν με προβλημάτιζε ιδιαίτερα, όπως δεν προβλημάτιζε και οποιονδήποτε αξιωματικό στο στρατόπεδο: όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα στο στρατό, η λειτουργία των όπλων περιοριζόταν στο "φαίνεσθαι". Το μόνο για το οποίο ενδιαφερόταν ο διοικητ...

Μυρωδιά ναφθαλίνης, όταν ανοίγεις την ντουλάπα να βγάλεις έξω τα χειμωνιάτικα. Αναμνήσεις ξεχασμένες σε συρτάρια, πράγματα που είχες να πεις αλλά ντράπηκες, άλλα που σου είπαν αλλά ξέχασες. Τα πρώτα κρύα. Τα πρώτα σύννεφα, στο μυαλό και στην ψυχή. Τα μαγαζιά μαζεύουν τα τραπέζια από τις πλατείες, οι άστεγοι συνωστίζονται στα υπόστεγα. Εσύ χώνεις τα χέρια σου στις τσέπες του παλτού σου, το κεφάλι σου μέσα στον τεράστιο λαιμό του μπουφάν, σκύβεις προκειμένου να αποφύγεις το κρύο και τις σκοτούρες. Εσύ. Ένας ανάμεσα σε άλλους. Ένας άλλος. Μυρωδιά πλαστικού στο δρόμο, αποτέλεσμα των αμφιβόλων προέλευσης υποκατάστατων του πετρελαίου. Καπνοί από κάθε λογής καμινάδες, περιτρυγυρίζουν σα φίδια κρυφές και φανερές κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Δορυφορικά πιάτα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια εκεί που δεν τα σπέρνουν. Ή μήπως τα σπέρνουν; Αιρκοντίσιον. Στο μετρό. Πρόσωπα διάφορα, αδιάφορα, και σκέψεις στους συρμούς. Σκέψεις μιας στιγμής και μιας ζωής. Η κυρία άραγε να έκλεισε το θερμοσίφωνα,ο ...