koultoura

Κοίταξε τα κρόσσια της μακριάς ουράς που επιτέλους ανέμιζαν περήφανα, κόντρα στον άνεμο. Σκούπισε με την παλάμη του τον ιδρώτα από τον μέτωπό του, ένδειξη του πολύλεπτου αγώνα ενάντια σε τουλάχιστον δύο νόμους τους φυσικής. Και καθώς θαύμαζε ακόμη μια μικρή νίκη του σύγχρονου ανθρώπου ενάντια στη νομοτέλεια της άγριας φύσης, άρχισε να τα μετράει. Ένα, δύο, τρία, πολλά.... Ποτέ του δεν ήταν καλός στο μέτρημα. Ούτε με τα κρόσσια, ούτε με τα χρόνια. Ένα, δύο, τρία πολλά... Σαν χθες του φαινόταν, που στην άλλη άκρη της καλούμπας ήταν ο ίδιος, σε αισθητά μικρότερο μέγεθος και ηλικία. Και που εκείνος που σκούπιζε τον ιδρώτα με την παλάμη του, σε παρόμοιο μέγεθος και ηλικία με τη δική του τώρα, ήταν ο πατέρας του. Ένα, δύο, τρία, πολλά... Ποτέ του δεν κατάλαβε πως πέρασαν τα χρόνια. Γιατί ποτέ του δεν τα μετρούσε. Δεν μπορούσε να τα μετρήσει. Γιατί δεν ήθελε. Ή απλά δεν μπορούσε. Έτσι, ποτέ του, δεν κατάλαβε πως εκείνος ο κάποτε αισθητά μικρότερος άνθρωπος στην άλλη άκρη της κα...

Σε μια νυχτιάτικη βόλτα μεσ' στο κέντρο της πόλης, ένας ιδιοκτήτης ψιλικατζίδικου, φτυστός ο Κώνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, με αρκούντως σοβαρό κουστούμι συνδιαλέγεται στο τηλέφωνο με ύφος σοβαρό σαν η διαχείριση ενός ψιλικατζίδικου να είναι ίσης σημασίας με τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Διατάζει έναν φανταστικό υπάλληλο να πουλήσει φανταστικές μετοχές, ή να διαπραγμευτεί, άλλοτε σκληρότερα και άλλοτε μαλακότερα με τους υπαρκτούς δανειστές. Στο πεζοδρόμιο, ένας άστεγος προχωρά αργά, ασθμαίνοντας και σέρνοντας, μαζί με τα  βήματά του, μια κουβέρτα που περιέχει πάνω - κάτω όλη την περιουσία του. Με βλέμμα σκυφτό, σαν το ηθικό του, αναζητά ένα προσωρινό καταφύγιο, μια γωνιά προστασίας από την επιθετικότητα του καιρού και της αδιαφορίας. Απέναντι, μια γυναίκα, γύρω στα πενήντα, με γυαλιστερή γούνα, έντονο μακιγιάζ και μαλλί κομμωτηρίου, φοράει καλτσόν που αποκαλύπτει τα -σχετικά καλλίγραμμα- πόδια της. Προσπαθεί  να ανακτήσει κάτι από τη λάμψη του παρελθόντος, αγωνίζετ...

-Και τώρα; -Και τώρα τι; -Και τώρα τι, τι; -Ωχ, πάλι τα ίδια... -Τί εννοείς πάλι τα ίδια; -Τί να εννοώ ρε Μάκη; Αυτό που λέω εννοώ, πάλι τα "ίδια". -Λογικό δεν είναι; Όλη μας η ζωή δεν είναι μια επανάληψη; -Όχι, τουλάχιστον όχι η δικιά μου. Ή, τουλάχιστον, δεν θα ήθελα να είναι έτσι. Ο Μ. ανάβει τσιγάρο  -Δυστυχώς στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε αυτό που θέλουμε. Ξεφύσημα καπνού  -Έχεις όρεξη για φιλοσοφία σήμερα, ε; -Πάλι τα ίδια; -Τι εννοείς πάλι τα ίδια; -Τί να εννοώ ρε Τίνα; Αυτό που λέω εννοώ, πάλι τα "ίδια". -Λογικό δεν είναι; Η Τ. ανάβει τσιγάρο Ξεφύσημα καπνού Και κάπως έτσι, οι μέρες κυλούσαν. Δυστυχώς στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε αυτό που θέλουμε.

Ένα βλέμμα. Ένα νεύμα. Και δάκρυα. Ρούφηγμα μύτης. Χαμήλωμα βλέμματος. Αδέξια προσπάθεια απόκρυψης συναισθημάτων. Ένας αποχαιρετισμός. Και βήματα. Βήματα μπρος.Βήματα πίσω. Μια αγκαλιά. Μια προσπάθεια. Να γαντζωθείς από έναν άνθρωπο. Μια άγκυρα ενάντια στα κύματα της ξενιτιάς. Ή μία ακόμη αποσκευή συναισθημάτων στο ταξίδι του. Ο επαναλαμβανόμενος αγώνας ένωσης. Δύο ανθρώπων. Δύο κόσμων με αρκετή απόσταση σημείων σε οποιαδηποτε υδρόγειο μαθητή δημοτικού. Μπάρες. Έλεγχος. Εισητηρίων.Έλεγχος. Συναισθημάτων. Σκέφτεσαι. Οι μπάρες του αεροδρομίου είναι τα σύγχρονα σύνορα. Διαχωρισμού των συναισθημάτων. Κοιτάς. Ανάμεσα στο κινούμενο πλήθος. Ανάμεσα στα βήματα μπρος. Και βήματα πίσω. Μένεις να κοιτάς το πλοίο. Που φεύγει χωρίς άγκυρα. Μένεις να κοιτάς τον άνθρωπο. Που φεύγει χωρίς αποσκευές συναισθημάτων. Και κάνεις. Άσχημες σκέψεις για τους ελεγκτές. Του αεροδρομίου. Απαίσιες φαντασιώσεις για τους ελεγκτές. Της καρδιάς σου. Και σκέφτεσαι. Σε έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν ...

ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Eγώ ξεχνάω. Ο χρόνος, ποτέ.