koultoura

Η δίφυλλη πόρτα έτριξε και άνοιξε διάπλατα. Ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρo υψωνόταν και γέμιζε αποπνικτικά τον υποφωτισμένο χώρο. Ο Φώτης προχώρησε προς την μπάρα όπως συνήθιζε να κάνει πριν πολλά χρόνια. Κοίταξε γύρω του. Μέσα στον χώρο, ροκάδες κάθε εποχής, γενιάς και ηλικίας. Πάνω στους τοίχους φωτογραφίες από τύπους με μαλλιά, μούσια, περίεργα ρούχα. κιθάρες, μπαγκέτες. Τοποθετημένες με ευλάβεια, συνέθεταν ένα μοναδικό, ιδιαίτερο εικονοστάσιο, φόρο - τιμής στους "Αγίους της Ροκ". Πέτσινα, αλυσίδες, τατουάζ, περίεργες γκριμάτσες, πάνω στους τοίχους και πάνω στις καρέκλες, συνέθεταν μια εικόνα από άλλη εποχή. Ή, καλύτερα, μια εικόνα έξω από τις εποχές: μια εικόνα αναλλοίωτη στον χρόνο. Κάθισε σε ένα σκαμπό, παρήγγειλε βότκα με 2 παγάκια και κοίταξε το σταματημένο ρολόι πάνω από το ράφι με τα ποτά. Οι υποψίες  περί σχέσης χρόνου και μπαρ επιβεβαιωνόντουσαν. Τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του διέκοψε ο μπάρμαν: "Φώτη, ωραίο σολάκι ε;"  Ο Φώτης κοίταξε τ

Μία κραυγή πόνου αναστάτωσε την συνήθη ησυχία του μικρού σπιτιού. "Λιεφ Νταβίντοβιτς!  Λιεφ Νταβίντοβιτς!" Ποδοβολητά. Κυνηγητό. Θόρυβος. Και άλλα ποδοβολητά. Μια κραυγή απόγνωσης,μπροστά στο αποκρουστικό θέαμα, έσκισε τον αέρα "Λιεφ! ΟΧΙ!" Μεγάλη αναταραχή μέσα και έξω από το μικρό σπίτι. Κάμποσα χιλιόμετρα πιο πέρα, τα σύννεφα πύκνωσαν ακόμη περισσότερο. Οι εργάτες του τεράστιου εργοστασίου κοντοστάθηκαν για λίγο και γύρισαν το βλέμμα τους προς τον γκρίζο ουρανό. Δεν πέρασαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα και ξαναέσκυψαν το κεφάλι, γυρίζοντας με άγχος στη δουλειά τους, για ικανοποιήσουν το πλάνο του μήνα. Και το αίμα τους συνέχισε να κυλάει στους σωλήνες του τεράστιου εργοστασίου. Λίγο πιο πέρα, στο μεγάλο κτίριο, ο κύριος με το μουστάκι σήκωσε το ακουστικό του γραφείου του. Στο άκουσμα των νέων χάιδεψε το μουστάκι του με ευχαρίστηση. Ο Λιεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν κείτονταν νεκρός. Η ανάπτυξη θα ερχόταν ανεμπόδιστα στη Ρωσία. 

Πέταξε το τσιγάρο κάτω. Το στριφογύρισε καθώς το πατούσε με τη σόλα του στο έδαφος για να σιγουρευτεί ότι θα 'σβηνε. Και κοίταξε. Κοίταξε αλλά δεν είδε αυτά που φαινόντουσαν, αυτά που υπήρχαν για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Κοίταξε και είδε αυτά που εκείνος μπορούσε να δει, αυτά που γνώριζε από πάντα.  Τα μάτια του, σωστή καμπίνα ταξιδιού στο χωροχρόνο, μετέτρεψαν τις πολυκατοικίες με τα στιβαγμένα όπως - όπως διαμερίσματα στα μισογκρεμισμένα χαμόσπιτα και μονοκατοικίες.  Την κακοφτιαγμένη άσφαλτο - αποτέλεσμα κάποιας κομπίνας με τα έργα- στους κακοτράχαλους χωματόδρομους με τα χαλίκια.  Τα βήματα των βιαστικών και αμίλητων περαστικών, σε γέλια ξυπόλητων παιδιών, που έτρεχαν εδώ και 'κει, σκόνταφταν στα χαλίκια, μάτωναν τα γόνατά τους και ξανασηκώνονταν. Τα βουητά από τα οχήματα που μάρσαραν, στον γδούπο μιας μπαλωμένης μπάλας που κλωτσούσαν εδώ και εκεί.  Και εκεί, στη γωνιά, κάποια έφηβη που περπατώντας ανάλαφρα έβγαινε από το σπίτι, έγινε Εκείνη η έφηβη. Η μί

Κοιτώντας ανθρώπους και συναισθήματα, πίσω από γυάλινους φακούς. Αποθανατίζοντας στιγμές, κρατώντας τες αναλλοίωτες σ'ένα χρονικό καταψύκτη, ξαναβλέποντάς τις βδομάδες,  μήνες, χρόνια μετά, αποκομμένες από χωροχρονικά πλαίσια, αίτια και αιτιατά, να έχουν μετατραπεί σε αναμνήσεις, σε ιδέες. Πρόσωπα που κάποτε σε κοίταξαν μέσα από την παραμόρφωση ενός γυάλινου φακού, και χαμογέλασαν. Μάτια που έλαμψαν μπροστά σε αυτόν που βρισκόταν πίσω από μια φωτογραφική μηχανή. Πρόσωπα, χαμόγελα, μάτια, βλέμματα που κάποτε, κάποιος, κάπως, για κάτι. Πρόσωπα, χαμόγελα, μάτια, βλέμματα που τώρα είναι απλώς πρόσωπα, χαμόγελα, μάτια βλέμματα. Χωρίς ποιος, που, πότε, γιατί. Πρόσωπα, χαμόγελα, βλέμματα που πια δεν ξέρεις γιατί σου χαμογέλασαν, γιατί σε κοίταξαν, που δεν ξέρεις αν θα σου ξαναχαμογελάσουν, αν θα σε ξανακοιτάξουν. Πρόσωπα, χαμόγελα, μάτια, βλέμματα, που δεν.