koultoura

ποιητές, ερωτικοί ποιητές, ερωτεύσιμοι ποιητές, ποιητές που ερωτεύονται, ποιητές που ερωτεύθηκαν, έρωτας που ποιήθηκε, έρωτας που ποίησε, έρωτας που πόνησε, έρωτας που εκπόνησε, έρωτας που πόνεσε, έρωτας, πόνος, θλίψη, ανεργία, κατάθλιψη, φτώχεια, καταπίεση, μιζέρια, θάνατος. Ζωή.

"Τί; Τώρα θες αγκαλιά; Είσαι σοβαρός; Θεωρείς ότι αξίζεις αγκαλιά μετά απ' όλα όσα έκανες;" Λόγια μητέρας. Πόσο καλός ήσουν, αξίζεις μια αγκαλιά, μήπως δύο, ίσως ένα φιλί, δύο φιλιά, ένα χάδι στα μαλλιά, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, να τα κάνω δύο να το κλείσουμε;  Λόγια συγγενών. Λόγια φίλων. Λόγια της κοινωνίας. Είναι πολύ καλός γκόμενος, φιλάει καλά, αγκαλιάζει όμορφα, πηδάει όχι τόσο καλά, του βάζω έξι, ναι περνάει, μην ανησυχείτε καθόλου, λέω να τον κρατήσω ένα μήνα, ίσως τρεις, άμα βελτιώσει λίγο το χιούμορ του. Η αγάπη ως μέσο ανταμοιβής. Είναι πολύ καλός φίλος, μου απαντάει στα τηλέφωνα, βγαίνουμε για καφέ όποτε αισθάνομαι μοναξιά, συμβουλές, δεν ξέρω, εκεί, εκεί τα χαλάμε λίγο, χρειάζεστε προσπάθεια, έχετε δυνατότητες αλλά να, καταλαβαίνετε, νομίζω μπορείτε καλύτερα, περάστε πάλι από Σεπτέμβρη και τα ξαναλέμε. Είναι καλός, καλή, μέτριος, μέτρια, καλύτερος, κάλλιστος, κάκιστος, αγάπη, ναι, αγάπη, ναι θα του/της/του(ουδέτερο) δώσω λίγο γιατί όχι, νο...

μήπως οι άλλοι μας παρεξηγήσουν επειδή  παρερμήνευσαν αυτά που θα θέλαμε να πούμε.

Είσοδος Μετρό. Μεγάφωνο.   Αντηχεί . Φωνή άγνωστη και αρκούντως σοβαρή. "Ανακοίνωση: Οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην στέκονται κοντά στην άκρη της αποβάθρας" . Κυλιόμενες σκάλες. Κατεβαίνουν. Κόσμος πάνω τους. Κατεβαίνει με τη σειρά του. Σκυφτός. Σιωπηλός. Άοσμος. Άχρωμος. Ο εξαιρετικός εξαερισμός του Μετρό απομακρύνει τις μυρωδιές από τα έντονα αρώματα, τις ιδρωμένες μασχάλες, τις βρώμικες κάλτσες. Αφαιρεί με επιτυχία κάθε ιδαίτερη μυρωδιά από τους επιβάτες δημιουρόντας έναν καθαρό, άνευ δυσάρεστων οσμών, άνευ χαρακτήρα, αέρα. "Ανακοίνωση: Οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην στέκονται κοντά στην άκρη της αποβάθρας".  Συνωστισμός στον χώρο τον ακυρωτικών μηχανημάτων. Οι κύριοι επιβάτες, άοσμοι, σιωπηλοί και σκυφτοί, πραγματοποιούν αξιαίπενους ελιγμούς: ακυρώνουν τα εισητήριά τους, ψάχνουν να αγοράσουν καινούρια, αναζητούν τη σωστή κατεύθυνση και εφορμούν προς αυτή. Μια πλήρως εναρμονισμένη και  τουλάχιστον πολύπλοκη χορογραφία. Ο Πιοτρ γίνεται μ...

Πήγα στο νησί μετά από και εγώ δε θυμάμαι πόσα χρόνια. Όταν έφτασα στο σπίτι, κάθισα στο πεζούλι ακριβώς απέναντι, και το χάζευα για πολλή ώρα. Τα συναισθήματα ήταν περίεργα και ανάμεικτα: σαν να είχαν αλλάξει τα πάντα και τίποτα από το τελευταίο μου καλοκαίρι εκεί. Έμεινα να κοιτάω τη βεράντα που λερωνόμασταν από τα ζουμιά των φετών από καρπούζι που καταβροχθίζαμε λαίμαργα και άγαρμπα, τα δρομάκια με τα χαλίκια που τρέχαμε, κουτροβαλώντας σχεδόν, για να φτάσουμε τη θάλασσα, πέφτωντας και κάνοντας τις πρώτες μας γνωριμίες με την αίσθηση του πόνου. Και στο τέλος του δρόμου, η θάλασσα. Η θάλασσα, άλλοτε ήρεμη, και άλλοτε αγριεμένη, σαν την ίδια τη ζωή, και οι βουτιές που κάναμε  σε αυτή από τον μικρό κόλπο, που μετά από τόσα ταξίδια σε διαφορετικά μέρη σε άφηνε αδιάφορο, αλλά όταν ήσουν μικρός έμοιαζε με το δικό σου, προσωπικό κομμάτι του παράδεισου. Όλα τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, οι πρώτες φιλίες, οι πρώτοι τσακωμοί, τα πρώτα παγωτά, τα πρώτα νυχτερινά μπάνια, οι π...