koultoura

Τέσσερα τα χρώματα που σημαδεύουν τις καρδιές μας.  Πράσινο, για το χώμα που κάποτε θα ξαναγίνει δικό μας. Λευκό, της ελπίδας για τη λευτεριά που θα ξανάρθει. Κόκκινο, του αίματος που χύνεται στους δρόμους. Μαύρο, για τον αδερφό μας το θάνατο. Σήμερα, τα τέσσερα χρώματα, ξεθωριάζουν, και χάνονται. Σήμερα, το κόκκινο καταπίνει σχεδόν όλο το πράσινο. Σήμερα το λευκό σκουραίνει και κοντεύει να γίνει ένα με το μαύρο. Σήμερα, τις σημαίες μας σκίζουν οι φωτιές από τα πυροβόλα όπλα. Τις καρδιές μας σκίζουν οι σφαίρες και οι κραυγές των παιδιών που χάνονται  στους δρόμους. Και σήμερα, και αύριο και πάντα, όμως, τα τέσσερα χρώματα δεν είναι η σημαία που ανεμίζουμε. Τα τέσσερα χρώματα δεν είναι ο τόπος που γεννιόμαστε. Και σήμερα, και αύριο και πάντα,τα τέσσερα χρώματα δεν θα τα βρεις μόνο εδώ. Αλλά είναι και θα είναι, παντού σ' όλο τον κόσμο. Τα τέσσερα χρώματα είμαι εγώ που έτυχε να γεννηθώ σε λάθος τόπο. Τα τέσσερα χρώματα είσαι εσύ που χάθηκες για ένα κομμάτι ψωμί...

Σα μεθυσμένος ακούω συνέχεια έναν επαναλαμβανόμενο βόμβο - μοιάζει με το όνομά μου αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είναι το όνομά μου  - το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι επαναλαμβανόμενος - το ακούω ξανά και ξανά - τρυπάει τα αυτιά μου - προσπαθώ να αναγνωρίσω τη φωνή. Μου θυμίζει κάτι - όπως και ο ήχος - τον ξέρω - νομίζω πως τον ξέρω αλλά δεν είμαι σίγουρος - δεν είμαι για τίποτα σίγουρος - προσπαθώ να καταλάβω τι που πως πότε, γιατί, ποιος, τί - προσπαθώ - προσπαθώ να θυμηθώ - θυμάμαι ότι κάπως, κάποιος, κάποτε, εκείνη. Θυμάμαι. Εκείνη, εγώ, αυτοί, εμείς, καλοντυμένοι, έτοιμοι, ευτυχισμένοι, πατέρας, μητέρα, αδέρφια, λουλούδια, όλα έτοιμα, όλα στην εντέλεια ερώτηση, για μέλλον, θέλεις, απάντηση, θέλει, και τότε, η φωνή. Ένα όνομα - δεν θυμάμαι -  πάνε μέρες, μήνες χρόνια - το φωνάζουν - το φωνάζω - ακούω - έναν επαναλαμβανόμενο βόμβο -  σκίζει τον αέρα - σκίζει την πραγματικότητα  -  και άλλα ονόματα - πολλά ονόματα - τα φωνάζουν - ο φοβερός βόμβος -...

Αύριο, λατινικά.

Ζαλισμένοι από τη μέθη που προκαλούν παρασκευάσματα που ελαφρύνουν τη συνείδηση και διευκολύνουν την ανθρώπινη επαφή, αλλά και από την άλλη μέθη, τη φυσική, εκείνη του έρωτα και του πάθους συζητάμε αδιάφορα με φίλους σε υπαίθριους χώρους για ανεκπλήρωτα όνειρα, ψεύτικες ελπίδες και σχέδια που θα παραμείνουν σχέδια,  ενώ μια ελαφριά μυρωδιά από χημικά που κάνουν αυτούς που διεκδικούν το δίκιο τους να δακρύζουν και κείνη η βαριά, πηχτή σκιά της απογοήτευσης που πλησιάζει,  μας περιτριγυρίζουν. Σήμερα εκείνοι που ρυπαίνουν το δημόσιο χώρο συνέλλαβαν κάποια από αυτές που τον καθαρίζουν. Οξύμωρο, δεν βρίσκετε;

Πάρε ένα χαρτί, έτσι μεγάλο και γυαλιστερό, δεν έχει σημασία τι, χαρτί να ΄ναι κι ότι να ΄ναι, αρκεί να 'ναι γυαλιστερό, μην πάρεις μόνο ένα, πάρε κι άλλο, και μετά κι άλλο, μια στοίβα από χαρτιά, πάρε πολλά, παράχωσέ τα στα συρτάρια σου, στα ντουλάπια σου, κάτω από το μαξιλάρι σου, δώστα στους γείτονές σου, κάντα κορνίζα στο δωμάτιό σου, να τα βλέπεις συνέχεια, να τα σκέφτεσαι, δεν γίνεται να μην τα σκέφτεσαι, μέχρι να σου γίνουν έμμονη ιδέα, πρέπει να σου γίνουν έμμονη ιδέα. Χαρτιά πυκνά γραμμένα, κι επισήμως υπογεγραμμένα. Τρέξε, πρόλαβε, μάζεψε, σύλλεξε, κυνήγησε το όνειρο, πούντο, νάτο, πρόσεξε, πάει να σου ξεφύγει, το μέλλον, που 'ναι, δεν το βλέπω, συγγνώμη μας τελείωσε πριν λίγο, δεν έχουμε μέλλον, να σας βάλουμε λίγο παρελθόν; Γύρισε στο παρελθόν, πρέπει να γυρίσεις το παρελθόν, αν και τώρα είναι καλύτερα, πρέπει όμως, δεν γίνεται αλλιώς, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, θυμίσου τους προγόνους σου, γίνε ο  άνθρωπος συλλέκτης - ο άνθρωπος κυνηγός στο σωτήριον έτος 2014. ...