koultoura

Φεμινιστικές τσόντες. Κάψτε τα σουτιέν σας, αυτά είναι που σας καταπιέζουν και σας υποβαθμίζουν.   Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από την μάνα μου.  Όποιο δάχτυλο και αν κόψεις θα πονέσει το ίδιο, αλλά από την άλλη όλα τα δάχτυλα είναι διαφορετικά.  Ανθρώπινος καπιταλισμός.  Κοίταξε να δεις, η κατάσταση είναι σκατά αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να καίμε την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Όταν εμείς φτιάχναμε την Ακρόπολη, αυτοί ακόμη σκαρφαλώνανε στα δέντρα ρε. Εγώ δεν είμαι με τη βία, αλλά η κατάσταση με τους μετανάστες έχει ξεφύγει, κάτι πρέπει να γίνει. Δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους σου λέω, αλλά ας γυρίσουν στη χώρα τους, τί κάνουν εδώ; Και οι Έλληνες μετανάστευσαν και τα κατάφεραν, αυτοί δηλαδή γιατί δεν μπορούν; Εμπόλεμη ειρήνη.  Η κατάσταση στα Πανεπιστήμια είναι σκατά, δεν έχουμε βιβλία, οι παρατάξεις όμως τα κάνουν όλα ακόμη χειρότερα. Δεν την αντέχω άλλο τη γυναίκα μου, είναι ανυπόφορη, μου γκρινιάζει στο τηλέφωνο κάθε φορά που είμαι μα...

Γρήγορα αμάξια. Γρήγορες γυναίκες. Γρήγορο περπάτημα. Γρήγορο φαγητό. Γρήγορες σχέσεις. Γρήγορες ερωτήσεις. Γρήγορες απαντήσεις. Γρήγορες σπουδές. Γρήγορο πτυχίο. Γρήγορη ανεργία. Γρήγορη εξαθλίωση. Γρήγορη αυτοκτονία. Ο τρόπος του να ζεις γρήγορα.

Καθόμουν ώρα εκεί, στην άκρη του μεγάλου βράχου που υψωνόταν πάνω από τη θάλασσα. Καθώς καθόμουν και περίμενα, άναψα ένα τσιγάρο. - Αφού δεν καπνίζεις. -Μπορείς να σκάσεις; Άσε με τουλάχιστον να το κάνω όπως θέλω εγώ. Τράβηξα μια βαθιά τζούρα και το βλέμμα μου στράφηκε στον ήλιο που εκείνη την ώρα, έκανε σιγά σιγά τη βουτιά του στη θάλασσα. Κοίταξα την κατακκόνινη πύρινη σφαίρα που εκείνη την ώρα, άγγιζε απαλά τα κύματα και γινόταν ένα με τον απέραντο ωκεανό χαρίζοντας του το βαθύ κόκκινο χρώμα της, αυτό το τόσο μοναδικό της δώρο. Τα δυο πιο ισχυρά της φύσης, συνδύαζαν τέλεια τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν αυτό το υπέροχο θέαμα, αυτό τον μαγευτικό πίνακα ζωγραφικής που εδώ και αιώνες τόσοι δημιουργοί έχουν αποτύχει να αποτυπώσουν στην εντέλεια. -Ωχου, αρχίσαμε τις μαλακίες πάλι, ε; -Να πας στο διάολο. Άσε με ήσυχο επιτέλους. Τράβηξα μια δεύτερη τζούρα. Η θάλασσα εκείνη την μέρα δεν ήταν ούτε πολύ άγρια, ούτε πολύ ήρεμη: όπως ακριβώς έπρεπε.   Έκλεισα τα μάτια μου...

O Κωστάκης είχε πολύ μεγάλη μύτη. Για την ακρίβεια ο Κωστάκης είχε την πιο μεγάλη μύτη στην τάξη του. Ίσως και στο σχολείο ολόκληρο.  Η μύτη του Κωστάκη ήταν τόσο μεγάλη, που όλη η τάξη τον κορόιδευε για το μέγεθός της. Ήταν τόσο μεγάλη που το μέγεθός της είχε αποτελέσει κέντρο συζητήσεων, αστείων, κοροϊδίας και καζούρας, σε βαθμό που οι συμμαθητές του Κωστάκη ανάλωναν αρκετή ώρα από τα διαλείμματά τους για να τον κοροϊδεύουν για το μέγεθός της μύτης σου. Παρατσούκλια όπως "ο μυτόγκας"  και ατάκες του τύπου "Κοιτάξτε! Το παιδί με την πιο μεγάλη μύτη στην τάξη" έπεφταν βροχή κάθε φορά που κάποιος έβλεπε τον Κωστάκη στο προαύλιο του σχολείου, ενώ δεν έλειπαν τα σχόλια σχετικά με τις υπερφυσικές ικανότητες που σίγουρα θα έχει μια τόσο μεγάλη μύτη. Ο Κωστάκης δεν τους κρατούσε κακία σε κανέναν  γι' αυτό. Ποτέ δεν διαμαρτυρόταν και μάλιστα πολλές φορές και ο ίδιος γελούσε με τα αστεία που γινόντουσαν για το μέγεθος της μύτης του. Του το 'λεγε συνέχεια και η μ...

"Εγώ μερικές φορές βαριέμαι να με βιάζει ο πατέρας μου, αλλά εκείνος επιμένει", είπε ο Κωστάκης όταν η δασκάλα τους ζήτησε να φτιάξουν μία πρόταση το ρήμα "βαριέμαι". Όλη η τάξη έμεινε με ανοιχτό το στόμα συμπεριλαμβανομένης και της δασκάλας η οποία αρέσκονταν  στο να υμνεί  συχνά - πυκνά την υπέροχη διαπαιδαγώγηση και την οικογένεια του Κωστάκη.  Τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα. Αστυνομία, δημοσιογράφοι, αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου,  υπηρεσίες του δήμου που δεν είχαν καμία αρμοδιότητα, η κυρία Κική που είχε το απέναντι μπακάλικο και κάτι άνθρωποι που είχαν στρίψει κατά λάθος στο στενό βρέθηκαν μέσα σε σε λίγα λεπτά έξω από το σπίτι του Κωστάκη και της οικογένειάς του. Τελικά η παρεξήγηση λύθηκε μετά από λίγη ώρα: απ' ότι φαίνεται, "βιάζω" για τον Κωστάκη σήμαινε "ταΐζω", όπως του είχαν πει οι γονείς του όταν ο Κωστάκης είχε ρωτήσει τη σημασία της συγκεκριμένης λέξης - μιας και είχαν θεωρήσει ότι ήταν πολύ μικρός "για ν...

Έτρεχε αποφασισμένος, με το βλέμμα του καρφωμένο μπροστά. Μόνο μπροστά. Ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά.  Ήξερε πολύ καλά ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να κοιτάς μόνο μπροστά. Ήξερε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις, δεν υπάρχει χρόνος για πισωγυρίσματα. Ήξερε ότι δεν έχεις την πολυτέλεια να κοντοσταθείς και να γυρίσεις πίσω. Δεν μπορείς καν να σταματήσεις, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, και να κοιτάξεις πίσω. Δεν μπορείς να ξανασκεφτείς τίποτα, να αναρωτηθείς τί πήγε στραβά, και τί θα μπορούσες να έχεις κάνει καλύτερα. Δεν γίνεται να κάτσεις και να αναλογιστείς τις δικές σου ευθύνες και ενδεχομένως πώς θα μπορούσες να είχες αποτρέψει αυτή την τροπή της κατάσταση. Όχι, δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Έστω και για λίγο. Δεν έπρεπε να κοιτάς καν πίσω. Έτσι έκανε και αυτός τώρα. Προχωρούσε, τρέχοντας και κοιτώντας μπροστά. Γιατί από πίσω του ερχόταν ένας τεράστιος μπλε δεινόσαυρος έτοιμος να τα γαμήσει όλα. 

Μια φορά και έναν καιρό, κάπου στον πλανήτη Γη, ζούσε ο κύριος Όχι - όχι. Ο κύριος Όχι - όχι ήταν ένας πραγματικά ιδιότροπος άνθρωπος. Ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που είναι δύστροποι, δεν έχουν φίλους γιατί μισούν βαθιά όλους τους άλλους ανθρώπους, και συνηθίζουν να περνάνε όλη τους την ημέρα στα μεγάλα σκοτεινά και μοναχικά σπίτια τους. Ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που λένε σε όλα "όχι". Για την ακρίβεια, ο κύριος Όχι - όχι είχε αναπτύξει μια μοναδική τακτική: 'ελεγε σε όλα δύο φορές "όχι", μιας και ήξερε πόσο επίμονοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι όταν θέλουν να κάνεις το δικό τους. 'Ετσι ο κύριος Όχι - όχι είχε εξοπλιστεί με εκείνη τη μοναδική τακτική, να λέει όχι και ξανά όχι ακόμη και όταν ο συνομιλητής του επέμενε για κάτι, και με αυτό τον τρόπο κατάφερνε να μην κάνει σε κανέναν καμία χάρη. Κατάφερνε να τον αφήνουν όλοι στην ησυχία του. Άλλωστε το Όχι - όχι δεν ήταν το πραγματικό του όνομα: ήταν το παρατσούκλι που του είχαν βγάλει ...