koultoura

"Και πού ξέρεις εσύ τί είναι η ζωή;" Στο άκουσμα αυτής της ερώτησης, σταμάτησα έκπληκτος, μιας και δεν περίμενα ότι κάποιος θα μπορούσε να με ακούσει να μονολογώ, τόσο σιγά που το έκανα. Κοίταξα  γρήγορα δεξιά - αριστερά, για να βρω από πού μπορεί να είχε προέλθει. Το βλέμμα μου σταμάτησε σε έναν ηλικιωμένο κύριο που καθόταν μόνος μέσα σ' ένα καφενείο εκεί κοντά. Απ'ότι φαινόταν, ήταν ο μόνος άνθρωπος στην περιοχή. Έκανα μερικά διστακτικά βήματα προς το καφενείο. "Παρακαλώ;" "Πού ξέρεις εσύ τί είναι η ζωή;" είπε ο ηλικιωμένος κύριος, αποκαλύπτοντας ότι η φωνή που με είχε ρωτήσει το ίδιο πράγμα πριν άνηκε σε αυτόν. Αργά, αργά, πέρασα το κατώφλι του καφενείου. "Συγγνώμη, σε μένα μιλάτε;" ρώτησα. Σε εκείνο το σημείο κοντοστάθηκα και κοίταξα προσεκτικά τον "συνομιλητή" μου. Ήταν ένας αρκετά συνηθισμένος κύριος, λίγο πάνω από εβδομήντα με γυαλιά και καρώ πουκάμισο.Καθόταν σ'ένα μικρό τραπέζι κοντά στην είσοδο του μαγ...

Η ώρα ήταν περασμένες δώδεκα και εγώ έβγαινα για τη συνηθισμένη μου, για εκείνον το καιρό, βόλτα (και ό,τι προέκυπτε). Έκλεισα την πόρτα της πολυκατοικίας μου και κοίταξα καχύποτα αριστερά και δεξιά όπως υπέβαλλε η κακή συνήθεια που είχα αποκτήσει από  αμερικάνικες b-movies. Όπως στις αντίστοιχες ταινίες, έτσι και εδώ, δεν είδα απολύτως τίποτα, όμως αυτό προφανώς και δεν σήμαινε ότι ήμουν ασφαλής. Έκανα λίγα βιαστικά βήματα σκυφτός και με τα χέρια στις τσέπες (το οποιοδήποτε βλέμμα πάντα είναι ικανό να προκαλέσει προβλήματα διαφόρων ειδών, από το "κοίταξες τη γκόμενά μου ρε μαλάκα;" μέχρι το "κοίταξες ρε μαλάκα;" σκέτο). Τα περιοδικά καχύποπτα κοιτάγματά μου δεξιά και αριστερά συνέχιζαν να μην μου αποκαλύπτουν τον παραμικρό κίνδυνο, όμως η διαίσθησή μου και η εμπειρία μου από τις ταινίες, με διαβεβαίωναν ότι κάτι υπήρχε εκεί έξω. Κάτι με παρακολουθούσε. Πέντε λεπτά αργότερα, και καθώς είχα ψιλοξεχάσει τον φόβο μου (κακή συνήθεια τόσο στις ταινίες  όσο και ...

τα παίρνει όλα.

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν δύο παιδιά: Η Μαρία και ο Κωστάκης. Τα παιδιά αυτά είχαν δυο ντουλάπες, για να αποθηκεύουν όλα τα πράγματά τους. Δυο ντουλάπες που ήταν εντελώς διαφορετικές, και απ'έξω, και από μέσα. Η Μαρία, είχε μια μεγάλη σκούρα δρύινη ντουλάπα, την οποία φρόντιζε να βερνικώνει και να καθαρίζει αρκετά συχνά, ενώ η ντουλάπα του Κωστάκη ήταν αισθητά πιο μικρή και ξεφτισμένη. Το ξύλο της δε, ήταν αμφιβόλου προελεύσεως και ποιότητας. Η Μαρία συνήθιζε να τοποθετεί τα πράγματα μέσα στην ντουλάπα της  πολύ προσεκτικά: Τα τακτοποιούσε ανάλογα με το είδος τους, το μέγεθός τους, το χρώμα τους και το σχήμα τους. Φρόντιζέ πάντα κάθε τί να βρίσκεται ακριβώς εκεί που θα έπρεπε,  χωρίζοντας τα αντικείμενά της σε απόλυτα ομοιόμορφες στήλες και σειρές. Κάθε "ομάδα" στην ντουλάπα της είχε το δικό της καρτελάκι με αναλυτικό κατάλογο των αντικειμένων που περιέχει. Πριν από κάθε τί νέο, η Μαρία φρόντιζε να ελέγχει τους καταλόγους πολύ σχολαστικά, για να δει αν υπάρχει ήδη...

-Τί είναι η ζωή χωρίς τέχνη; -Τί είναι η τέχνη χωρίς ζωή;

Στο δημοτικό ήταν αρκετά διαδεδομένη συνήθεια, τα αγόρια να βρίζουνε τα κορίτσια και το αντίστροφο. Μιλάμε για βρισίδι άγριο, ύπουλο και ζοφερό, βρισίδι βγαλμένο από τα βάθη της αβύσσου. Βρισίδι και μίσος. Ένα μίσος αρχέγονο, πρωτόγονο. Ώ θεέ μου, πόσο τις μισούσαμε! Δυστυχώς δεν ξέραμε ότι αυτό θα το μετανιώναμε για τις επόμενες δεκαετίες της ζωής μας. Εγώ παραδόξως, ήμουν αρκετά ήσυχος, ήμουν ακριβώς αυτό που οι μαμάδες αποκαλούσαν "φιλειρινιστής", και τα υπόλοιπα παιδάκια "μαλάκα". Ούτε έβριζα τα κοριτσάκια, ούτε πέτρες τους πετούσα, ούτε ξερίζωνα τα κεφάλια από τις Barbie (TM) τους γελώντας σατανικά, ούτε τίποτα. Στα διαλείμματα δε, καθόμουν σε μια γωνίτσα, έτρωγα το κολατσιό μου, και 2 - 3 φορές τη βδομάδα τα υπόλοιπα παιδάκια με σαπίζαν στο ξύλο. Το γιατί ποτέ δεν κατάφερα το απαντήσω, όμως αναπολώντας τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι ότι αυτό τους γέμιζε χαρά, οπότε δεν κρατάω κακία. Κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, γνώρισα και τον Στάθη. Ο Στά...