koultoura

Πάντα του άρεσαν τα happy end. Γι'αυτό, αφού σκότωσε τους γονείς του, έπνιξε το σκύλο του και έκαψε το σπίτι του, έκανε με τη φωτιά ένα τεράστιο μπάρμπεκιου.

Άνοιξε το συρτάρι που φυλούσε τις αναμνήσεις του. Είχε καιρό να το τακτοποίησει. Βαθιά χωμένα ανάμεσα στα άλλα πράγματα βρήκε: Ένα μαραμένο τριαντάφυλλο. Που του είχε χαρίσει εκείνη. Μία πένα. Με την οποία έπαιζε κιθάρα μόνο για εκείνη. Μία φωτογραφία. Της Pamela Anderson. Το μυαλό του αμέσως κατακλύστηκε από αναμνήσεις. Ανέτρεξε σε εποχές παλιές, αθώες, γυμνασιακές. Τότε που το μόνο που σκεφτόταν ήταν αυτή, τότε που τραβούσε μαλακία μόνο για πάρτη της. Ναι, λάστιχο τον είχε κάνει, θυμήθηκε.  "Α ρε γαμώτο πώς περνάν' έτσι τα χρόνια, γιατί να γεράσεις έτσι ρε Pamelaκι γαμώτο γιατί" σκέφτηκε. Τράβηξε μία ακόμη επετειακή με αυτή την παλιά φωτογραφία και μετά κοιμήθηκε ήσυχος.

O Γ. κοίταξε την καλύβα που υψωνόταν ολομόναχη στην κορφή του βουνού. Ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσβατος, αλλά δεν τον ένοιαζε. Μετά από χρόνια ολόκληρα, είχε επιτέλους βρει τον προορισμό του. Όλα τα στοιχεία του του έλεγαν ότι στην καλύβα που απείχε μόλις κάτι χιλιόμετρα κακοτράχαλου δρόμου μακριά του ζούσε ένας γεροσοφός ο οποίος κατείχε την απόλυτη γνώση: ήξερε ποιο είναι το νόημα της ζωής. Ξοδεύοντας τις τελευταίες του δυνάμεις άρχισε αποφασισμένος το δύσκολό του δρόμο. Λίγες ώρες αργότερα,  χτυπούσε την ξύλινη πόρτα της παράγκας. "Νιε;" "Ο Γ. είμαι. Μπορώ να περάσω;" "Α ναι, ναι...Σι πιρίμινα." ακούστηκε μια χαρακτηριστική χωριάτικη φωνή. Και μόνο στο άκουσμα αυτής της φράσης, η καρδιά του Γ. φτερούγισε...τον περίμενε: απόδειξη ότι ο γέροντας ήταν όντως κάτι ιδιαίτερο. Άνοιξε την πόρτα και έκανε ένα βήμα μέσα. Το εσωτερικό της καλύβας δεν ήταν αυτό που περίμενε, αν μη τι άλλο. Ούτε στοίβες με χαρτιά ούτε πεταμένα βιβλία, ούτε καν ένα μαγικό φίλ...

Δεν ήταν σίγουρη αν προτιμούσε τις γυναίκες ή τους άντρες. Ούτε εκείνος ήταν. Γι'αυτό ενιότε αυτός έκανε τη γυναίκα και εκείνη το άντρα.

"Τα φοβάμαι τα ταξίδια" του είχε πει κάποτε. "Μαζί θα ταξιδέψουμε" της είχε απαντήσει εκείνος. "Κι αν φύγεις;" ρώτησε. "Δεν θα φύγω". "Μου το υπόσχεσαι;" "Δεν σου υπόσχομαι τίποτα. Απλώς έτσι θα γίνει." Της έσφιξε το χέρι. Εκείνη του χαμογέλασε. "Θα είμαι πάντα εδώ για 'σένα. Πάντα." "Πάντα; Πώς είσαι τόσο σίγουρος;" "Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, απλώς έτσι θα γίνει. Ό,τι και να γίνει θα είμαι κοντά σου, δίπλα σου. Θα με κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Να το ξέρεις αυτό." "Περίεργα τα μου τα λες...". Ξαναχαμογέλασε. "Λένε ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...Λοιπόν; Πάμε;" αντέτεινε εκείνος. Της έδωσε το χέρι του. "Πάμε..." του είπε και το έπιασε. Και η στιγμή πάγωσε. Και ταξίδεψαν. Ταξίδεψαν σε μέρη μακρινά, μα και πολύ κοντινά. Ταξίδεψαν στις καρδιές και στα συναισθήματά τους. Ταξίδεψαν σε όμορφες ακρογιαλιές, καταπράσινα  λιβάδια. Πάνω από ρεματ...

Ax=b .

Τα όργανα έπαιζαν το γνωστή σε όλους μελωδία. Τα νταούλια βαρούσαν, τα τσέλα έτριζαν, τα ντέφια κροτάλιζαν σε έναν ξέφρενο ρυθμό.  Όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα ... Οι δυο τσιγγάνοι στεκόντουσαν ο ένας απέναντι από τον άλλο. Όλος ο υπόλοιπος καταυλισμός,γύρω τους, να κοιτάει με ενδιαφέρον. Στην μέση, εκείνη. Το μήλο της έριδος. Πανέμορφη, περήφανη, μελαχρινή. Είχε ατιμάσει τον ένα από τους δύο με τον άλλο, και τώρα τα πράγματα έπρεπε να ξεκαθαριστούν. Την κοίταξαν και οι δύο φευγαλέα και απέστρεψαν γρήγορα το βλέμμα τους. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Ο τσιγγάνος με τα μακριά μαλλιά έκανε το πρώτο βήμα. Άρχισε να περπατάει κατά μήκος της περιφέρειας του νοητού κύκλου που σχηματιζόταν στην μέση του πλήθους. Το βλέμμα του φωτιά, καρφωμένο στον αντίπαλό του. Και τα όργανα έπαιζαν. Όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα... Ο άλλος αποδέχτηκε την "πρόκληση" και άρχισε να περπατάει από την αντίθετη κατεύθυνση. Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν, γεμίζο...

Aν η αγάπη μου ήταν γλυκιά, θα είχες ζάχαρο.  Αν η αγάπη μου ήταν κύμα, θα είχες πνιγεί. Αν η αγάπη μου ήταν τροχαίο ατύχημα, τώρα θα βρισκόσουν στην εντατική. Αν η αγάπη μου ήταν σφαίρες, θα είχες γίνει σουρωτήρι. Αν η αγάπη μου ήταν όγκος, ο καρκίνος σου θα ήταν αναπόφευκτος. Αν η αγάπη μου ήταν σκουπίδια, τότε σίγουρα οι σκουπιδιάρηδες θα είχαν απεργία. Αν η αγάπη μου ήταν αναγούλα, θα είχαμε πνιγεί στο ξερατό. Αν η αγάπη μου ήταν σκατά, το αποχετευτικό σύστημα θα είχε βουλώσει. - Σ'αγαπώ, Μάκης. Μετά από αυτό ο Μάκης απορούσε που η Μαρία δεν του ξαναμίλησε ποτέ.

Ποτέ του δεν καταλάβαινε το γιατί δεν καταλάβαινε το γιατί δεν καταλάβαινε το γιατί δεν καταλάβαινε.

Δεν ήρθες. Τη βόλεψα με μια τσόντα. Ελπίζω να έρθεις αύριο γιατί χρωστάω ήδη τα κέρατά μου στο video club.

-Και εγώ; -Εσύ τί; -Τί θα κάνω εγώ; -Ε, πού να ξέρω εγώ ρε συ; Από 'σένα εξαρτάται... -Τί λες μωρέ, δεν εξαρτάται από μένα... -Καλά χαζός είσαι ρε; Εσύ αποφασίζεις. -Δεν αποφασίζω μόνος μου ξέρεις. -Γιατί; Καλό είναι νομίζω να αρχίζεις να αποφασίζεις μόνος σου για τέτοια θέματα. -Ρε, αυτό που λες είναι πολύ εγωιστικό. -Tί εγωιστικό ρε; Μια πίτα είναι. -Ε; -Για τα σουβλάκια που θα πάρουμε δε λες; -Όχι ρε μαλάκα, για τη Ντίνα λέω. -A, σόρρυ, λάθος.

Αν τρέξει αρκετά, ίσως με προλάβει.

Τη ρώτησα για εκατομμυριοστή φορά αν με αγαπάει. Μου είπε "νιάου νιάου" και κατευθύνθηκε προς το μπλε μπωλάκι της. Καταραμένη γάτα. Μόνο να τρώει Friskies ξέρει.

με σοκολατάκια.

και όχι ειδική.

Θυμάμαι ακόμη την εποχή που ήμουν παιδί. Ξέγνοιαστα χρόνια. Σκάρωνα φανταστικούς πόλεμους με τα στρατιωτάκια μου, έφτιαχνα καράβια, σαίτες και ο,τιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους σου από χαρτί. Μ'άρεσε πολύ το χαρτί, συνήθιζα μέχρι και να το μασουλάω. Θυμάμαι ακόμη ότι έκανα φούσκες με σαπουνάδα και όταν έφταναν πολύ ψηλά τις έσκαγα, έπεφτε όλο το σαπούνι πάνω μου και ξεραινόμουν στα γέλια. Μητέρα δε γνώρισα και ο πατέρας μου ήταν πολύ απασχολημένος με το να πηγαίνει από μπαρ σε μπαρ για να ασχολείται μαζί μου. Σκεφτόμουν ότι μάλλον έκανε κάποια σπουδαία δουλειά στα μπαρ και έτσι δεν με πείραζε τόσο. Δεν βαριέσαι, ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Έλειπε συχνά από το σπίτι και είχα την ευκαιρία να πηγαίνω δίπλα στου θείου μου του Αντώνη και να παίζω με την ξαδέρφη μου την Ιωάννα. Ήμασταν αχώριστοι εγώ με την Ιωάννα. Ειδικά το καλοκαίρι. Βόλτες στην ακρογιαλιά δίπλα από το εξοχικό της, κάστρα στην άμμο, ποδήλατο στην μεγάλη αλάνα. Ο θείος Αντώνης όταν δεν μας σάπιζε στο ξύλο για κάποια σ...

Μι' αλλαγή σου μόνο με κάνει, τρεις κι εξήντα να με φτάνει.

-Έλα ρε φίλε, πες, γουστάρεις... -Τι να γουστάρω ρε; -Έλα ρε, αφού σε ξέρω τώρα ρε, γουστάρεις ε; Είναι ολοφάνερο. -Τί ρε; -Έλα ρε μαλάκα γουστάρεις, έτσι; Χοχοχο, ποιος να μου το 'λεγε. Ο κολλητός μου να γουστάρει. -Πας καλά ρε μαλάκα; -Καλή φάση που γουστάρεις πάντως. Εγκρίνω. -Ήθελα να 'ξερα γιατί στο διάολο μιλάς. -Γουστάρω που γουστάρεις, να το 'ξέρεις ρε φίλε. -Τουλάχιστον γουστάρεις, κάτι είναι και αυτό. -Ναι, γουστάρω. Χαχα, έχεις γούστο μεγάλε. -Ώστε γουστάρεις ε; -Ναι ρε μιλάμε, έχεις γούστο. Λογικό ήταν να γουστάρεις δηλαδή. Όμως γουστάρω. -Άντε πάλι... -Γουστόζε τύπε! Γουστάρεις πολύ και αυτό φαίνεται. -Η αλήθεια είναι ότι τώρα γουστάρω. Γουστάρω που γουστάρεις. -Χαίρομαι που γουστάρεις, γιατί στ'αλήθεια γουστάρω. Και συ όμως ε... -Είπαμε, γουστάρω. -Χαχα, έχεις γούστο στο είπα; Γενικά πολύ γουστόζικη η φάση! Γιατί όμως; -Τί γιατί; -Οk, δηλαδή εγώ στη θέση σου θα γούσταρα, εσύ συγκεκριμένα όμως γιατί γουστάρεις; -Ρε μαλάκα, τρελός είσαι;...

Εκνευρίστηκα και 'γω και έκλεισα το τάβλι.

Το 1/3 σκεφτόμαστε τί θα κάνουμε, το άλλο 1/3 κάνουμε, και το υπόλοιπο 1/3 σκεφτόμαστε τί κάναμε.

Κρεμόταν εκεί, στην άγρια πλαγιά του πανύψηλου βουνού. Ανίκανος να σπάσει τα αιώνια δεσμά που τον κρατούσαν καρφωμένο, στο έλεος των αγέρηδων και των καταιγίδων. Δεσμά που δημιουργήθηκαν με εντολή θεών, μέρος της τιμωρίας του που γνώρισε την αγάπη. Μέρος της τιμωρίας του που την γνώρισε και την έδειξε στους ανθρώπους. Ο Προμηθέας της Αγάπης κοίταξε μακριά, στον ατέλειωτο ορίζοντα, στο σημείο που η θάλασσα φλέρταρε με τον ουρανό.  Ήταν μεσημέρι και όπως πάντα, είδε το κοράκι να πλησιάζει.  Το κοράκι κάθε φορά, κάθε μεσημέρι, ερχόταν εκεί. Με εντολή του Δία.Τον έκανε να υποφέρει τρώγοντάς τον από μέσα.  Ερωτικές απογοητεύσεις, απιστίες, άδικοι χωρισμοί, χαμένοι έρωτες....Ο Προμηθέας ούρλιαζε. Θα είχε πεθάνει από στενοχώρια αν δεν υπήρχε το λευκό περιστέρι. Μια φορά την βδομάδα, την ώρα που ο Δίας κοιμόταν και δεν έβλεπε, το λευκό περιστέρι, δώρο από τους ανθρώπους που γνώρισαν την Αγάπη, πετούσε προς το βουνό.Κάθε φορά φτερούγιζε προς το μέρος του Προμηθέα και του ...

Καθόταν μόνη. Ο τύπος την πλησίασε. "Ξέρεις, δεν έχω να σου πω φανφάρες ή περίτεχνα κοπλιμέντα. Δεν μπορώ να σου πω ότι είσαι έξυπνη, ή αστεία καθώς δεν σε ξέρω καθόλου. Ούτε ότι είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ μου. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι είσαι όμορφη. Πολύ όμορφη. Και μπορείς να καταλάβεις ότι αυτό είναι αλήθεια γιατί από τις είκοσι γυναίκες του μπαρ μιλάω σε σένα. Και ξέρεις τι άλλο λένε. Τη ζωή πρέπει να την αρπάζεις απ' τα μαλλιά, να ζεις κάθε στιγμή. Αυτό κάνω και 'γω. Και νομίζω πως αυτό πρέπει να κάνεις και συ. Μπορείς να με διώξεις λοιπόν, ή να μου δώσεις μια ευκαιρία. Να σε κεράσω ένα ποτό, να γνωριστούμε καλύτερα, να δούμε αν ταιριάζουμε και ίσως να με αφήσεις να προσπαθήσω να κάνω τη νύχτα σου αυτή μοναδική. Και πού ξέρεις, μπορεί να είναι και η τυχερή σου μέρα. Μπορεί να είμαι ο άντρας της ζωής σου." της είπε και έκλεισε το μάτι. "Μπορείς να με κεράσεις ένα ποτό, αν θες." απάντησε αυτή χαμογελώντας. Η υπόλοιπη νύ...

θυγατέρα του Φτουξ Γιόχαν, της οικογένειας Φτουξ, το γένος Ουστ.

Δεν μ'αρέσει το καλοκαίρι. Είναι υπερβολικά χαρούμενη εποχή. Το καλοκαίρι δεν βρέχει και έτσι δεν μπορείς να πεις σπουδαίες ατάκες του τύπου "μ'αρέσει να περπατάω στην βροχή, γιατί κανείς δεν μπορεί να δει τα δάκρυά μου". Το καλοκαίρι έχει έναν εκνευριστικό ήλιο, ο οποίος καίει και διώχνει το σκοτάδι της ψυχής σου. Το καλοκαίρι δεν υπάρχει νοτισμένο χώμα που σου θυμίζει το άρωμά της ώστε να σε βοηθήσει να κλάψεις για τον αδικοχαμένο έρωτά σας. Το καλοκαίρι δεν είναι εύκολο να αισθάνεσαι άσχημα, γιατί ξέρεις ότι ακολουθούν διακοπές. Το καλοκαίρι δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς για τον μισθό που παίρνεις, γιατί έχεις άδεια. Το καλοκαίρι δεν σε ενδιαφέρει που σε απολύσανε, γιατί έτσι μπορείς να πας περισσότερες φορές στη θάλασσα. Το καλοκαίρι δεν δίνεις λεφτά στους άστεγους, γιατί έχει ζέστη και ξέρεις ότι ακόμη και αν κοιμούνται έξω δεν κρυώνουν. Το καλοκαίρι δεν σε πειράζουν τα παιδιά που ζητιανεύουν, γιατί τα βλέπεις να τσαλαβουτάνε στα συντριβάνια των πλατειών...

...είμαι ήσυχος.

...τώρα μόνο στην τράπεζα "Ψυχή & Σώμα Α.Ε."!  Εύκολα, γρήγορα και με τεράστιους τόκους! Ακόμη: δάνεια ευτυχίας σε πολλές χαμηλότοκες δόσεις, κάρτα αναλήψης αγάπης, σταθερό επιτόκιο στον έρωτα! Έχετε χαμηλή αυτοεκτίμηση; Μην ανησυχείτε! Η τράπεζα "Ψυχή & Σώμα Α.Ε" είναι εδώ για σας! Ειδικά προγράμματα με πολλούς φίλους και χαμηλούς τόκους! Τράπεζα Ψυχή & Σώμα Α.Ε.: Κάνε ένα...ψυχικό! 

...οι καταραμένοι λογαριασμοί συνεχίζουν να έρχονται.